Afscheid

Afscheid

Flamingo Airport, ach
de naam alleen al
open, tropen, wind
tot in de hal
en zicht op zee
nog bijna aan te raken
huizen, waze heuvels
ritselen van jonge palmen
bij de taxi's
tafeltjes en domino
de landingsbaan ligt lang
gesneden in het land
van wilde ezels
wadende flamingo's,
hun gekleurde baden;
beelden
van bestemming
op het scherm zijn warm
behalve Amsterdam,
de blauwe zwaan
staat al te wachten
maar ik blijf
in mijn gedachten.

Weggaan van Bonaire is een bijzonder ervaring. Niet alleen vanwege alles wat blijft terwijl jij gaat, maar ook door hoe het vliegveld ligt: zo in het hart van alles dat je dat alles pas op het moment van opstijgen achter je laat. Maar gelukkig niet voorgoed.

Omzien

Het is tijd
ik ben gekomen
om te gaan
vandaag
nog één keer kijken
naar de mensen
oude rotten bij elkaar en
jonkies net begonnen
in de schaduw
van de jaren.
Eén keer kijken nog
naar buiten
de bewogen wereld
van de groei
het land
dat vrucht draagt
van het werken
gaan tot aan de rand.
Nog één keer kijken
in gedachten – pijn
van het verlaten
tijdelijk verloren zijn
in dagen vol hiaten
maar geen spijt
het is niet anders
het is tijd.

Het gedicht Omzien schreef ik in 2008. Na vele en intensieve jaren nam ik afscheid van een grote groep betrokken en onderling sterk verbonden medewerkers. Ik was al aan mijn nieuwe werk begonnen, maar we ontmoetten elkaar nog één keer voor het definitieve afscheid. Ik zag de geschakeerde eenheid aan en zag mezelf: al een beetje op afstand, maar met de verse pijn nog in het hart. En sprak ze toe met dit gedicht, dat daarna bij verschillende gelegenheden ook door anderen is voorgedragen.

Abonneren op RSS - Afscheid

Home button