Jaargetijden gaan
gestaag hun gang
en tellen op tot jaren
waar ik niet geweest ben
nooit geweest van deze tijd
beweeg ik door de schaduw
van vooruitgeworpen
later
dat te wachten staat.
Gedachten dwalen
vluchten voor mij uit
ontheemd, zij kunnen
nergens zijn
niet zijn
alleen maar worden
dus niet nú zijn
nooit in vrede
hier zijn
altijd onderweg
steeds verder
of misschien wel
dichterbij
mezelf, bij jou
mijn einde
en bestemming.
Altijd op reis zijn, nooit ergens aankomen, nooit ergens zijn. Het is een valkuil voor iemand die weer eens op het punt staat richting Bonaire te reizen. Het kan echter iedereen gebeuren, ook dichtbij huis: aan het hier en nu voorbijleven, het belangrijkste uit het oog verliezen door teveel naar de horizon te turen. Want de verte lonkt, altijd. Maar de grootste schatten zijn vlakbij, liggen gewoon onder handbereik.
