Belofte

 
Nu de dag voorgoed gedaan is
en vergeten
staart de leegte langs
bevroren sterren op ons neer
en staan wij weerloos
blootgesteld
aan tijd, het onbegrensde.
 
Nu de dag voorgoed vergaan is
licht als stof is neergeslagen
komt de dag die opgestaan is
wijst de morgenster de plaats
het dagen in het oosten, want
niet waar het oude licht verbleekte
maar vernieuwd en onverwacht
verschijnt hij aan de andere kant
de ijle lucht verzacht.
Met brede waaiers van pastel
omspant hij onze aardse naaktheid
onaanraakbaar ver, maar wel
een einder in het eindeloze,
hoop en grenslicht
van herstel.
 

Langste nacht, aardedonker, wie weet hoe lang nog. Niets meer tussen hier en de eeuwigheid, daar, in de leegte tussen de sterren. Te veel, te onbegrensd. Kom terug dag, los je belofte in, daag in het oosten, zorg voor beschutting, een nieuwe horizon. Spreid je zachte deken over de aarde en sluit die leegte buiten.
Uit: Het vijfde seizoen (2007).

Home button