dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
De zoutpannen waren hun domein, vaak op grote afstand en daardoor slechts te zien als een oranje-roze streep. Maar net als de mensen verspreiden ze zich over het eiland en leven ze minder teruggetrokken. Zoals deze, door de hitte wat onscherpe groep.
Onder sommige eikenbomen ligt een laag harde objecten die het lopen ongemakkelijk maakt. Eikels? Nee, geen gewone tenminste, zelfs geen vroeg gevallen groene. Ze zijn donker en grillig gevormd. Vervormd, beter gezegd, want in aanleg zijn het wel degelijk eikels.
In Morningside Park ontmoette ik deze stekelige Amerikaan, de Valse Christusdoorn. Dat 'valse' zit hem niet in de gemene stekels aan de stam van deze grote boom, hoewel die gemeen genoeg zijn, maar verwijst naar de 'echte', die thuishoort in het Middellandse Zeegebied.
... New York, in het Marcus Garvey Park om precies te zijn. Helemaal op zijn plek en met zijn stevige lijf hier geen oneerlijke concurrent van de slanke Europese rode eekhoorn. Hij was er al vroeg bij, net als wij trouwens, en niet de enige die rondsnuffelde, groef en sprong.
Toortsen horen geel te zijn, de bloemen dan, maar soms staat er plotseling een wit bloeiend exemplaar langs de weg naar je te lonken. Even stoppen om te kijken: is het wel een toorts? Ja hoor, zo te zien een koningskaars om precieser te zijn. Ter illustratie staat er een normaal geel bloeiend exemplaar naast.
Overal bloeit de dieproze dagkoekoeksbloem,dat wil zeggen: overdag. 's Nachts neemt de bleekroze nachtkoekoeksbloem het over, maar dat is - vanzelfsprekend - een stuk minder opvallend, ook al omdat die veel zeldzamer is.
De dood is overal, dat is bekend. En dieren lijken daar nog veel eerder en vaker het slachtoffer van te zijn. Maar dat de dood je tussen twee stappen door overvalt, is wel bijzonder, zoals bij deze ongelukkige kikker - of nee, het zal wel een pad zijn geweest - lijkt te zijn gebeurd.
Ze beginnen pas op te vallen in de zomer, als ze groter zijn. En in de herfst vooral, als de bladeren vallen, maar de kenmerkende zaadbollen van de plataan nog even blijven hangen als in een vroege kerstboom. Toch zijn ze er in het voorjaar al, hoog in de boom en dus nogal uit het oog.
Als eindelijk ook de eiken beginnen uit te lopen, is het groene waas dat halverwege het voorjaar om de bomen hangt compleet: het lichte groen van jong blad dat ruimte laat om ook te takken te zien, de lucht door de kroon. Even duurt het maar, want de bladeren worden snel groter en donkerder, de schaduwen dieper.
In het vroege voorjaar, tussen de andere, nog kale takken en de twijfelende ondergroei zijn de wilgen op hun mooist. Bij geen enkele andere boom verdienen de jonge katjes zozeer hun naam.
