dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Minstens drie weken te vroeg, dat hoor je bij bijna alles wat bloeit of ontspruit. Wanneer hebben we dat eerder gehoord? Oh ja, vorig jaar. En het jaar daarvoor en daar weer voor. Je kunt het lang volhouden. Of gewoon accepteren dat dit het nieuwe normaal is: precies op tijd.
De heide rust, net als de bomen, maar de heideschapen rusten nooit. Ook in kleine groepen zonder herder, zoals hier, trekken zij zonder morren over de hun toevertrouwde hei die zij al etend onderhouden. In slagorde lijkt het wel, alsof zij hun taak heel serieus nemen.
Deze mantelmeeuw is duidelijk in zijn element en straalt uit dat hij dat hier altijd zal zijn, in welk element dan ook. Herfst, winter of voorjaar, een rustig zonnetje, vliegende storm, striemende regen of ijzige kou: hij staat er doodgemoedereerd bij en tuurt wat voor zich uit.
De winter komt eraan en deze boerenkool is er klaar voor. Nog even wat nachtvorst eroverheen en hij kan geoogst worden en vermalen tot de bekende verse of ingevroren winterkost.
Gewone dingen worden een stuk minder gewoon als je er anders naar kijkt, of vanuit een ander perspectief.
Voor sommige elzen komt de herfst te laat. Het elzenhaantje heeft de bladeren al zo goed als 'leeg' gegeten en dan valt er weinig meer te verkleuren, te drogen en af te vallen. Skeletten, niet veel meer. Het is een mooi blauwzwart-metallic kevertje, dat wel, al zullen de elzen daar weinig oog voor hebben.
Oranje boven, dat zijn natuurlijk de lijsterbessen in deze tijd van het jaar. Maar wie er snel bij is, kan ook nog van het 'oranje beneden' genieten. Lang niet zo algemeen als de lijsterbessen, deze vruchten van de aronskelk die wel iets van maiskolven hebben, maar wel even oranje en opvallend.
De honingbijen genieten volop van de zomer en van de bijbehorende overdaad aan bloemen. De Phacelia verdient in dat kader een speciale vermelding, al was het maar omdat die blauwviolette bloeier uit Californïe in Nederland de naam 'bijenvoer' heeft gekregen.
Vrijwel alle dieren haasten zich weg van de plek waar je je voet neerzet, ze zien hem aankomen en weten wat hen te doen staat. Gelukkig. Toch gaat het soms mis. Dan voel je - net te laat - iets onbestemds onder je schoenzool en meteen hoor je een knak. Van een naaktslak blijft niet veel toonbaars over.
Ooit plantte ik een wilde akelei, Aquilegia vulgaris. Een paarsblauwe akelei dus, hoewel de bloemen van de wilde akelei in zeldzame gevallen ook paars, roze of wit kunnen zijn. Welnu, inmiddels zijn die gevallen hier allesbehalve zeldzaam meer: geheel vanzelf is het totale kleurenpalet in mijn tuin verschenen.
