dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Ergens in november is er altijd een moment dat je denkt: er zit eigenlijk nog best veel blad aan de bomen. Prompt stormt het dan een paar dagen en houdt alleen dit groepje geschubde inktzwammen - stevige jonge en smeltende oude - de herfst-eer hoog. Tot de onvermijdelijke nachtvorst de hele familie laat imploderen.
In september zag ik hem al bloeien, de klimop, en nog steeds zijn er plekken waar hij zijn bollen van zilverige bloempjes in de aanbieding doet. Insecten, voor zover die nog rondvliegen, tonen altijd interesse voor deze traktatie in tijden van schaarste.
Ze zien er onschuldig uit, deze Rododendroncicaden, schijnbaar zonnebadend op het blad van een zonnebloem. Dat ze zich intussen laven aan het sap uit de bladnerf is al wat minder onschuldig, maar het echte kwaad is al veel eerder geschied.
Zijn het wespen? Ja en nee. Het zijn naaste familieleden met een overeenkomstige leefwijze, maar ze zijn een stuk groter en een stuk minder algemeen. Bovendien kleuren hun kop en borst roodbruin in plaats van zwart. Europese hoornaars, dat zijn het.
Ze waren me eerder nooit zo opgevallen, de pruimenboompjes die menig tuintje in de buurt blijken te bevolken. Maar dit jaar, dat kennelijk uitzonderlijk goed is, zie ik overal pruimen hangen die de nog dunne takken doen zuchten onder hun gezamenlijke gewicht.
OK, hij is een exoot en verspreidt zich snel. Al jaren. En hij zorgt voor gemene brandvlekken en blaren op onbeschermde lichaamsdelen. Redenen genoeg om niet van hem te houden: de Reuzenberenklauw die ooit als tuinplant uit de Kaukasus kwam en nu actief wordt bestreden.
Stel je bent een jong kleefkruidje en je denkt het goed voor elkaar te hebben met de weerhaakjes over je hele lijf, dus ook op de rolronde peperkorrel-vruchtjes die straks aan dat lijf zullen groeien. Verspreiding gegarandeerd, je nakomelingen zullen als de sterren aan de hemel zijn.
De overvloedige regen van de afgelopen tijd heeft ons er eens te meer aan herinnerd hoe nat je daarvan kunt worden. Dit blad heeft daar geen last van: de regen blijft er in onmachtige druppels op liggen, druppels die er zo vanaf kunnen rollen.
Aan de overkant van de straat, vol in de zon: tussen nog bijna kale takken vlammen de rode bloemen van een sierkwee. Een Chinese waarschijnlijk, want hij is lager en de bloemen zijn roder dan die van de Japanse. Het kan ook nog een kruising zijn, want sierkweeënland is in beweging.
Snelheid ging bij deze foto vóór kwaliteit. Nijlganzen, hoewel nog maar kort in Nederland, voelen de heersende mentaliteit goed aan: ze zijn luidruchtig en gaan en staan waar ze willen. Hoog in deze oude abeel bijvoorbeeld. Een nest valt nog niet te ontwaren, maar wie weet, ik verbaas me nergens meer over.
