Bonaire

Ik ken het ritselen

Ik ken dit ritselen
zachtjes lispelen
murmellied
vertrouwd, maar niet
als thuis, het ruist
als vrijheid, suist
als liefde, ijlt
als ver en fluistert toch
als kind aan huis.
 

Bonaire, a home away from home, zoals Amerikanen dat zo treffend uitdrukken. Het klokje van thuis tikt er niet. Toch zijn de vreemde geluiden er vertrouwd: het ruisen van Kokospalmen, ritselende Oleanders, het schuren van een Bougaiville tegen de muur, het klapperen van de Waaierpalm en het fluisterwiegen van de Flamboyant. Alles heeft een eigen ritme, anders, maar even herkenbaar op den duur.

Mangrove

Lange tenen
in lauw water
staan ze
dicht gedromd
tegen de wind
hun zware groen gearmd
tot leunbehoevend lint
dat nochtans lijkt te zweven  
boven ijldun blauw
een roerloos balanceren
op beschemerd steltenwoud.

Een gedicht bij het gelijknamige schilderij, maar vooral ook bij die echte mysterieuze omzoming van de Bonaireaanse lagune Lac: de bomen die daar op hun steltwortels in het ondiepe water en de diepe modder staan, ingeklemd tussen land en water, tussen zoet en zout. Ondoordringbaar, op het eerste gezicht. Op het tweede gezicht zijn er kronkelende kanalen en schemerige tunnels.

Pagina's

Abonneren op RSS - Bonaire

Home button