Weblog van de (on)gewone natuur

...die mooie zomer? Dat staat te bezien, want na iedere inzinking lijkt hij weer op te krabbelen. Toch wordt het dan zolangzamerhand een mooie názomer, overigens zeker zo aangenaam. Wat in elk geval voorbij is, is mijn expositie in Soest. En na-exposities bestaan niet, dus klaar is klaar en het was mooi zo.

Prehistorie in New York? Dat kunnen niet de mensen zijn, de wolkenkrabbers en het verkeer evenmin.

Het is al weer lang geleden dat ik voor het laatst iets over de vlier schreef. Te lang. De trouwe, nooit versagende vlier, waarvan je met slechts een enkel bloeischerm al een vaas vol hebt en een neus vol op de koop toe. Meer dan genoeg voor een kop vlierbloesemthee ook, en een mooi begin voor vlierbloesemsiroop.

Op sommige plekken is het flink winderig - vooral bij zee en dan is de wind nog zout ook - en wil je er als boom toch groeien dan vergt dat enig aanpassingsvermogen of het geluk om net op dat ene wat luwere plekje terecht te komen.

Het kan nog net: genieten van stijf tegen de grond gedrukte rozetten die nog niet door hebben - of er geen vertrouwen in hebben - dat de winter voorbij is. Prachtige radiale patronen waar je soms per ongeluk op gaat staan. Niet erg want ook daar kunnen ze tegen zolang ze er zo bij liggen.

HIj is decoratief, verdraagt de schaduw en is winterhand: de ideale schoonzoon voor de tuin. Of schoondochter, want deze Aucuba japonica is tweehuizig, hetgeen wil zeggen dat er er mannelijke en vrouwelijke exemplaren zijn.

Zeedruif, dat klinkt bijzonder en dat is hij ook. Niet in de zin van zeldzaam, want hij komt op Bonaire veel voor, zowel in het wild - bij zee, inderdaad - als aangeplant in tuinen, waar hij trouwens ook ongevraagd door een vogel kan zijn gebracht.

Zo gewoon dat je geneigd bent er niet bij stil te staan en zo bijzonder dat dat toch wel moet: het vertakken van stammen, takken, twijgen, wieren in zee, luchtwortels, de steeltjes van bloemschermen, zaden en bessen.

Een mens kan nog zo positief doen over de laatste bloemen en blaadjes en de eerste knoppen en sprietjes, het blijft natuurlijk behelpen in de winter. Tenzij je de warme kassen van de Hortus in Leiden opzoekt, waar het altijd zomer is en nog een beste zomer ook.

De meeste bessen hingen in de zomer al te lonken en de meeste hebben de zomer ook niet overleefd, de sappigste, met inbegrip van samengestelde varianten als frambozen en bramen. In het najaar en zeker als het eind november is geworden, hangt alleen de stevigste kost nog aan de - vaak al kale - takken.

Er staat een kenepaboom in de tuin. Op Bonaire, want de kenepa hoort thuis in de Amerikaanse tropen. Het is een geliefde boom die voor Antilliaanse begrippen aardig hoog wordt (foto 3), zij het geen 25 meter zoals elders, en die met zijn dichte bladerkroon veel schaduw geeft.