dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Pasen, prachtig weer en dan met de kleinkinderen in Drenthe: zand en water, het ven. Waarin duizenden kikkervisjes blijken te zwemmen die gevangen moeten worden en daarna - onder protest - ook weer vrijgelaten.
Van boven kleurt alleen de treurwilg, lichtgeel door kale takken
maar hier beneden heeft de daslook zijn groene punten uitgerold
tot vochtig blad dat eilanden vormt in de bladerzee, oud bruin
bestrooid met jonge anemonen die bescheiden staan te wachten
Terwijl onze eigen, wilde kardinaalsmuts hier een tamelijk onzichtbaar leven leidt - behalve in de herfst, als zijn blaadjes vallen en de roze kardinaalsmutsen zichtbaar worden - is zijn verwant uit Oost-Azië in parken en tuinen aan een opvallende opmars bezig.
De vuurwerkresten lagen nog op straat, het was een prille dag in januari. Bij de ingang van het park werd ik begroet met het wuiven van bloeiende katjes. Elzenkatjes. Wat? Ja. Want de boom was te groot en de katjes te grauw voor een hazelaar. Maar ja, een els die begin januari al bloeit? En niet zo'n beetje ook?
Hij heeft een makkelijk leventje, de sierappel, geen andere taak of verantwoordelijkheid immers dan mooi zijn en bekoren.
Zowel Dirk als Conall zijn het land uit gewaaid en over drie weken zullen de dagen weer langer worden. Tot zover het goede nieuws. Maar voorlopig zijn de dagen nog kort, is het licht flets of vaker grauw. En soms, als de wolken vervloeien tot een donkergrijze deken, is er bijna helemaal geen licht.
Toen ik in mijn wijkje kwam wonen, werd er nog Sint Maarten gevierd. Maar die vrij ingetogen Nederlandse traditie - met de lampionnen, de kaarsjes en het aloude lied - is ingeruild voor het van oorsprong Iers-Angelsaksische Halloween dat meer tot de verbeelding spreekt. In elk geval is er meer te verbeelden.
Dat de hopplant zich in een toenemende belangstelling mag verheugen had ik al wel begrepen. De vele nieuwe IPA bieren vragen immers om veel hop. En ook om steeds meer variëteiten van de hop die zorgen voor de verschillen in smaak en bitterheid. Maar dat ik de hop als heg zou tegenkomen had ik niet verwacht.
De rijpende bessen worden straks door de vogels opgehaald, de gevleugelde vruchten vliegen straks uit op de herfstwind, maar alles wat groter en steviger is - noten, eikels, kastanjes - moet eerst vallen. Pas dan worden ze door vogels, muizen en eekhoorns versleept en bereiken ze hun plek van bestemming. Straks.
De groene kikker, ja, die is bekend. Wat heet: het is de kikker die de hoofdrol speelt in kinderboeken en tekenfilms, de kikker die zich nooit ver van het water waagt en daar het liefst een beetje in blijft drijven met de ogen als periscoop boven het wateroppervlak.
Een klein kartonnen cadeau-doosje, "klavertje vier' staat erop en: 'brengt geluk'. Het doosje bevat een frommelig bolletje en twee blokjes substraat. In een potje doen en watergeven, meer is niet nodig! En inderdaad: in no time verschijnen de beloofde klavertje vier-blaadjes (foto 1).
In Pesse - jawel, bij huisje 114, dat altijd in de galerij hangt en nu voor de gelegenheid ook is 'uitgelicht' - zijn een heleboel bomen omgezaagd, want het werd zo langzamerhand wel heel erg bossig...
Ik zag hem in de eerste zaal, de eerste vitrine: deze oude vis die meer kunst dan vis is, een veertig miljoen jaar oud fossiel dat daar gewoonweg moderne kunst lag te zijn.
Als de bomen nog kaal zijn, het weinige gras eronder nog laag en het groeigeweld van het fluitenkruid nog sluimert in klaarstaande pollen, dan is er licht en ruimte voor de lage bloeiers.
De landstreken rond de Middellandse Zee kampen al jaren met extreem hete, droge zomers en bijgevolg worden de daar van oudsher groeiende olijfbomen ernstig bedreigd.
Tja, ik begrijp heus wel dat groendiensten af en toe eens willen snoeien. Omdat ze het zo geleerd hebben of omdat de sociale veiligheid nu eenmaal vraagt om doorkijkplantsoenen.
Op de één of andere manier zie je meteen dat deze struik niet altijd in dit land heeft gegroeid. Zijn het de diepgroene bladeren die net iets teveel glimmen, de bladeren die aan de onderkant met wit fluweelzijn zijn bekleed? Of zijn het de merkwaardige, gestippelde bessen met hun zilverige glans?
In november nam ik deel aan een schrijversfestival en een van mijn bijdragen bestond uit het geven van een workshop over Nederlandse poëzie door de jaren heen.
Het gevoel was er al weken: wintertijd. Dat grauwe, het vocht, de druppels aan al wat druppels dragen kan, die kleurloze zon, nevels die terug zijn van weggeweest. Het is een gevoel dat uit de aarde opwelt en in alles doordringt, ook binnen waar de verwarming er niet in slaagt om het buiten te houden.
De titel van deze bestseller verwijst naar het lonkende perspectief van de wildernis, weg van de mensenmaatschappij.
Ze zijn er altijd en overal, brandnetels of kortweg netels, al is het maar in een klein hoekje, wachtend op hun kans. Mensen vinden ze doorgaans geen welkome verschijning, anders dan de vele vlinders die er hun eitjes aan toevertrouwen en de rupsen die er eten en verpoppen.
Onverhoeds raasde er, middenin de zomer, een storm over het land en niet alle bomen - vol windvangend blad - hebben dat overleefd. Sommige gingen gestrekt in het park, andere langs of dwars over de straat.
Bij tuinplanten en snijbloemen zijn we er wel gewend dat daarvan allerlei kleurvarianten bestaan, dat wil zeggen: zijn ontwikkeld. Mensenwerk. Dat dergelijke kleurvarianten ook in de natuur voorkomen is minder bekend, niet in de laatste plaats omdat het een vrij zeldzaam verschijnsel is.
Een harde klap, daar begon het mee. Echt hard. En het was niet meteen duidelijk waar het geluid vandaan was gekomen, van buiten ja, dat wel.
De narcissen hebben we inmiddels achter ons gelaten, op weg naar de zomer.
