Nee, geen plaatjes met zwembroeken of picknickkleden, maar van stukjes natuur die in Nederland zeldzaam zijn en waar je op vakantie in Frankrijk gewoon tegenaan loopt. De blauwzwarte houtbij kwam eerder al voorbij, veel opdringeriger dan de stilletjes op een blad uitrustende beekjuffer (foto 1). Beken genoeg en in de Morvan helemaal. Het ruisen klinkt nog in mijn oren, terwijl mijn ogen de beekjuffers nog zien, het gefladder met die typische donkere vleugeltjes. En als er dan eentje voor je neus landt en lang genoeg blijft zitten om de camera uit je zak te halen, moet hij natuurlijk op de foto.
Dat geldt ook voor de vlinder op het pad die ik niet meteen herken en die met zijn vleugels stijf tegen elkaar blijft zitten (foto 2), zodat de bovenkant onzichtbaar blijft en herkenning er ook niet makkelijker op wordt. Gelukkig blijkt bij thuiskomst dat ook de onderkant van de vleugel typerend genoeg is: het blijkt de grote ijsvogelvlinder te zijn. In Nederland een zeldzaamheid, maar in de Bourgogne kennelijk niet.
Tenslotte nog iets anders dan een dier. Maar ook geen plant. En zelfs geen schimmel. Dit tafereeltje laat de heksenboter zien (foto 3). Het is een slijmzwam, wat geen zwam is maar een vormeloos geheel van halfversmolten cellen dat al microörganismen etend door het bos 'wandelt' tot het tijd is om voort te planten. Daar lijkt dit exemplaar bijna aan toe, gezien de al tamelijk compacte vorm. Heksenboter (in het engels nogal beeldend 'dog vomit slime' genaamd) is ook in Nederland vrij algemeen, maar dit Franse exemplaar - compleet met slijmspoor - vond ik zo mooi dat hij hier mag meedoen.
