Als vanzelfsprekend worden bloemen beschouwd als het eenmalige dan wel jaarlijkse hoogtepunt van iedere plant, boom of struik, de bekroning van een vastgelegd ontwikkeltraject. Terecht. Maar niet altijd. Want soms wordt er juist gebloeid op het moment dat alles verloren lijkt en de ondergang nabij is. Op het allerlaatste moment dus, als een vlag op een modderschuit: de zogenoemde noodbloei. In de tuin op Bonaire speelt zich nu zo'n gevalletje noodbloei af bij een agave, wat er nogal merkwaardig uitziet. De gewone bloei van de agave is al opvallend genoeg, met zijn mast-achtige bloeistam die uit het hart van de agave tevoorschijn komt en uiteindelijk op grote hoogte gele bloemtrossen produceert. Echter, omdat agaves na deze enorme inspanning doodgaan, zaagde ik twee jaar geleden een beginnende bloeistam af, in de hoop de plant te redden.
Dat leek te lukken, tot nu.
Want nu verschrompelen de machtige bladeren en is het einde nabij.
Maar tegelijkertijd probeert hij op dit laatste moment nog voor nakomelingen te zorgen en daarmee voor een eeuwig leven. Uit de stomp van de afgezaagde bloeistam groeien complete jonge agaves, klonen van de stervende. Met een beetje geluk vinden ze na het afvallen een plekje om te wortelen en klaar is kees. Maar deze agave gaat niet over één nacht ijs: hij ontwikkelt links en rechts - letterlijk - ook nog kleine bloeistammetjes die weldra bloemen zullen geven en daarmee misschien zelfs geslachtelijke voortplanting nog mogelijk maken.
Tropische nood
Geplaatst op 29 januari 2018