Ik zag hem in de eerste zaal, de eerste vitrine: deze oude vis die meer kunst dan vis is, een veertig miljoen jaar oud fossiel dat daar gewoonweg moderne kunst lag te zijn. Het was in Teylers Museum in Haarlem, die merkwaardige mêlee van archeologie, oude instrumenten en installaties, prenten, munten, boeken, schilderijen uit de achttiende en negentiende eeuw en meer. Maar ik ben niet verder gekomen dan die eerste grote zaal boordevol fossielen in kasten en vitrines van hout en glas, klassieke behuizingen voor al het denkbare tussen enorme schedels en complete sauriërs en de geplette resten van zeelelies, vissen, vogel-achtigen, insecten en noem maar op. Elk stuk een eigen mengeling van paleontologie en moderne kunst. De oude vis waar ik op viel was in dat universum bij lange na niet de oudste en allesbehalve de grootste, er was niets schreeuwerigs aan. Nee, hij was op zijn eigen ingetogen manier gewoon de mooiste.
