Krioyo Paint

Je landt en het begint: Flamingo Airport met zijn zuurstokroze aankomsthal. Goed, flamingoroze dan. De rit langs zee, met het lange lint van gekleurde huisjes dicht aan het water, doet bijna pijn aan je ogen. In Antriol, Nikiboko, Tera Kora, Noord di Salina en Rincon zijn de huizen al even kwistig in onwaarschijnlijke kleuren gekwast. Zo ook muren, daken, schuren en de vele wrakke timmerwerkjes die snack heten en bar zijn. De verfmenger van het eiland heet 'Krioyo Paint'. Krioyo: inheems, van hier. En daarmee is geen woord teveel gezegd. 

Waarom die kleuren op Bonaire? Ach, waarom niet? Hoe dan ook, ze zijn niet zo van de waarom-vragen hier. Maar ik kan me voorstellen dat je als bewoner van een eiland als dit, met het alom heersende kleurengeweld, eenvoudigweg niet kunt achterblijven, dat je mee moet bewegen met de driewerfblauwe zee, de lichtgevend turkooizen baaien, de staalkaart van zoutpannen, de steeds weer verrassende avondluchten, de spetterende bloemen, de flitsende vogels, de felle hagedissen en leguanen en de bonte vissen in hun beschermde domein.

Het is maar een idee. Misschien zit het wel gewoon in de mensen hier, de colorful people. Wordt er niet geklaagd dan? Zeker! Over de prijzen vooral en de overheid natuurlijk, net als in Nederland. Net als in de rest van Nederland, moet ik eigenlijk schrijven. Maar toch anders. Zelfs klagen, hoe terecht of op zijn minst serieus dat ook mag zijn, is hier een kleurige aangelegenheid.