Droog, droger, droogte...

Er wordt geklaagd over de regen, te vaak en te veel regen. In Nederland en in heel Europa, sinds het water in grote hoeveelheden van bergen stroomt, nietsvermoedende dalen teistert en zich niet aan voorgeschreven rivierbeddingen wenst te houden. Zo niet op Bonaire. Hier is het droog, extreem droog. Niet nóg minder regen dan normaal, nee helemaal geen regen. Nu is de Bonaireaanse natuur wel wat gewend, maar er zijn grenzen. Alleen aan de cactussen is nog niets te zien, maar alles wat bladeren heeft - dat wil zeggen: hoort te hebben - staat er verdroogd en kaal bij.

En alsof die ontbladerde staat nog niet genoeg is, bedekt het stof de stammen, takken en resterende bladeren; alles krijgt een zelfde, grijsbruine kleur. De bijpassende ezels sloffen er lusteloos langs, de leguanen hangen - ook minder groen dan anders, lijkt het - tussen de kale takken en de hagedissen bewegen steeds langzamer. Soms betrekt de lucht en rommelt het in de verte, het geluid van de hoop. Valse, tot nu toe. Alleen de kolibries vliegen onverstoord van bloem naar bloem aan de uitzonderlijke bomen en struiken die - blad of niet - blijven bloeien. Ondanks alles. Of dankzij een watergevende tuinbezitter. 

Terwijl ik dit zit te schrijven - het is vroeg in de ochtend - valt er een buitje: kort, zacht en geluidloos. Het zal als troost zijn bedoeld, want echt helpen doet het niet: de rotsige grond wordt nauwelijks nat en al na luttele minuten is alles weer net zo droog en stoffig als daarvoor. En het begint ook al warm te worden. Maar ik zie nog meer donkere wolken aankomen, misschien had ik eerder over de droogte moeten schrijven...