Bonaire op de valreep

Nog één keer goed rondkijken, belangrijk. Want je kijkt anders als je weggaat. Al een beetje om: naar wat was. En vooruit: met hoop en verwachtingen voor wat komt. Wat blijft, verandert? Het onbewoonde Klein Bonaire (foto) blijft. Vaste bestemming voor zeeschildpadden en natuurliefhebbers. Minder duidelijk is het lot van de kikker (foto) die op de schakelaar van onze buitenventilator zit, wachtend op de nacht. En de bloemen aan het hek bij de straat (foto): bieden zij bij terugkomst een even kleurig welkom?

De planten aan het hek bij de straat droegen bij onze aankomst geen enkele bloem, maar het is alsof zij onze aanwezigheid voelen en nu staan de witte oleander, de kelki hel (hel is papiaments voor geel) en de bougainvillea volop in bloei. De kikker, een bleek uitgevallen type dat hier eind vorige eeuw als verstekeling is aangekomen en nog steeds vooral in het zuiden rond de bedrijven aan de Kaya Industria leeft, waar scheepsladingen worden gebracht en uitgepakt, is ver buiten zijn 'normale' leefgebied. Is hij een pionier en voorloper van een oprukkende kikkerplaag, of zal hij slechts een dwaalgast blijken te zijn? Misschien wachten we dat toch maar niet af, brengen we hem terug naar waar hij vandaan moet zijn gekomen.

En hoe zal het de suikerdiefjes vergaan, die een kogelrond nest bouwden in de roze oleander opzij van de porch? Zullen zij de Chuchubi even fanatiek blijven wegjagen als ik ze zonet zag doen? Of zal hen hetzelfde lot treffen als de gele zangertjes die hun nest in een lage palm in de voortuin bouwden en met lede oogjes moesten toezien hoe dat al snel vakkundig werd geplunderd?

En welke belofte hebben de nieuw geplante gewassen in petto: de gele en oranje tuturutu, de Ixora's, bamboepalm, oleanders, de kleine palu santu en de jonge mango die zijn grotere broer (of is het een zus?) in de achtertuin gezelschap moet gaan houden? En de nog minuscule 'flame of the forest' waarvan voorspeld wordt dat het een reuzenboom wordt?

En de flamboyan die nu een kleine anderhalf jaar oud is, maar er al vrij stoer bijstaat: zou het kunnen dat die de volgende keer bloeit? Zijn de palmen een meter hoger, zijn de eerste drie jonge kokosnoten blijven hangen en groot en rijp geworden? Gaat de shimaruku opnieuw vol met rode kersen zitten en heb ik het dan wél eerder in de gaten dan de vogels en de hagedissen? Het is teveel. Rondom elke boom of struik - de guave, granaatappel, dadelpalm, agave, aloë, bolcactus, kenepa, waaierpalm, washingtonia en wayacá - hangen vragen die zijn gekruid met ongeduld: kan het hoger, sneller, rijker bloeiend, meer vruchten?

Het is afwachten, zoals zo vaak. Geduld en lijdzaamheid, een beetje pensionado zou dat moeten kunnen opbrengen. Maar helaas, bij mij wil dat nog niet erg lukken. Ik kijk alweer vooruit naar een volgend bezoek - maar ook naar alles wat ik in Nederland wil gaan doen - en zal in de tussentijd de zaak vooruitdenken, omhoogdenken, in bloei denken, tot rust denken. Tot rust, oh ja, oefenen in geduld en lijdzaamheid. Al is het maar af en toe.

Tags: