Avond in Nawati

De leguaan zit nog tussen de rode bloemen van de flamboyant, in zonlicht dat naar rood begint te neigen. De wind probeert de warmte van de porch te blazen, maar zolang de lage zon daar nog vol naar binnen schijnt, heeft dat geen kans van slagen. Boven op het dakterras heeft de wind vrij spel en is het om deze tijd goed toeven. Het schouwspel van de zonsondergang kan er optimaal worden gevolgd. Nu de zon de zee nadert, verschieten de kleuren in de lucht en hun spiegeling in het water. Minuut na minuut en elke avond anders.

Soms is er alleen een warm en uitwaaierend roze-rood, waarin de zon verstild ondergaat. Maar andere keren is er een spectaculair bewegend palet van geel, rood, turquoise, koningsblauw, groen zelfs en paars na het ondergaan van de zon. Dwars door dit kleurenspel vliegen groepen lora's terug naar hun rustplaatsen in het noorden. Terwijl rondom de eerste lichtjes beginnen op te gloeien, komen ook de ezels langs. Al sinds mensenheugenis lopen ze hier rond, de wilde ezels, lang geleden achtergelaten door de Spanjaarden zegt men, nog voordat de Hollanders zich op het eiland meldden. Dezer dagen zijn het beschermde dieren, maar dat weerhoudt ze er niet van om zich als echte straatschooiers te gedragen en zich vooral in de ochtend- en avondschemering tussen de huizen te begeven om daar te knagen aan alles wat los en vast zit. Wee als ze je tuin weten binnen te dringen. Honden blaffen naar ze, maar dat laat ze volkomen koud. Een enkele ezel begint op zijn beurt luid te balken en niet alleen dat geluid is even wennen. Het ziet er onsmakelijk uit: als een kat die moet overgeven, maar zonder dat er wat komt.

Dan is het donker. En het lijkt alsof er tegelijk met de duisternis ook een stiltedeken over het eiland is getrokken. Hier en daar blaft nog wel een hond, er zijn stemmen en ergens klinkt muziek - trommels, meerstemmig gezang - maar het is allemaal gedempt. De eerste sterren worden zichtbaar: nog even en de schorpioen staat weer in volle glorie aan de zuidelijke hemel te schitteren.