dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Stel je bent een jong kleefkruidje en je denkt het goed voor elkaar te hebben met de weerhaakjes over je hele lijf, dus ook op de rolronde peperkorrel-vruchtjes die straks aan dat lijf zullen groeien. Verspreiding gegarandeerd, je nakomelingen zullen als de sterren aan de hemel zijn.
Een harde klap, daar begon het mee. Echt hard. En het was niet meteen duidelijk waar het geluid vandaan was gekomen, van buiten ja, dat wel. Toen ik door het voorraam keek, in de veronderstelling dat er ergens in de straat iets moest zijn gebeurd, zag ik een enorme, stervormige slijmvlek op het glas met in het midden rode stippen. Ik wist het meteen: een noodlottig vliegincident. Buiten gekomen zag ik op het bankje de bijbehorende dode duif liggen. Op het oog geheel intact, de rode vlekken in het slijm bleken dan ook geen bloed maar halfverteerde bessen te zijn.
De narcissen hebben we inmiddels achter ons gelaten, op weg naar de zomer. De paardenbloemen houden vol en blijven ons nog even vergezellen, maar nu is het hoog opschietende raapzaad (of koolzaad, in het voorbijgaan zijn dat twee druppels water) onze belangrijkste gids tót aan het punt waar straks de boterbloemen het laatste stuk voor hun rekening nemen. Samen gidsen ze ons van het vroege voorjaar naar het begin van de zomer, een gele wegmarkering die aangeeft hoever we gevorderd zijn met onze jaarlijkse reis door de seizoenen.
Bomen die bloeien in de winter of het vroege voorjaar, zijn voor de bevruchting aangewezen op de wind. Bijen, hommels en andere insecten van de bestuivingsdienst zijn dan immers nog in rust. Aan de katjes van de berk en de populier (foto 2 en 3) is ook wel te zien dat zij gebouwd zijn om als wierookvaatjes te zwaaien in de wind die na het openen van de beschermende schubben vrij toegang heeft tot de stuivende meeldraden en de verwachtingsvolle stampers. Liefde door de lucht.