dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Rustend, dat is zoals je de goudvlieg meestal aantreft, zich warmend in de zon. Hier op de ribes die nu snel uitgebloeid zal zijn, waar de goudvlieg doorgaat. Het goud van de goudvlieg is eigenlijk een soort metallic groen, wat voor de helft zijn tweede naam - groene vleesvlieg - verklaart.
Hij groeit op muren, de naam zegt het al. Liefst op oude muren met zacht cement en in elk geval met spleten en gaten. In mijn geboorteplaats had ik hem vast op de grachtenmuren kunnen zien groeien, als ik er op gelet zou hebben. Maar toen waren die kademuren vooral om op te zitten, over het water te kijken en een hengeltje of netje uit te gooien. En nu ontdek ik hem in mijn huidige woonplaats, in mijn eigen straat op een tuinmuurtje (zie foto 1).
Nog herstellende ben ik maar weinig buiten geweest, maar meer dan genoeg om - net als andere jaren - onder de indruk te raken van de jaarlijkse uitbarsting van speenkruid. Hoewel dat bij voorkeur in de schaduw of de halfschaduw groeit, houdt dat toch veel van de zon: de bloemen kunnen niet wachten tot de stralen door de vaak nog kale takken vallen om zich dan te openen tot feestelijke zonnetjes zwevend boven een bedje van vochtig, diepgroen blad.
Als je geveld bent door een mysterieuze bacterie en die mooie laatste februaridagen gaan als verre schimmen aan je voorbij, wat dan? Dan ben je dus aangewezen op de beelden in je hoofd, in mijn geval beelden van Bonaire die altijd wel wat warmte over hebben voor de behoeftigen. Niet dat mijn lijf op warmte zit te wachten - ik ben heter dan Bonaire in september - maar wel warmte voor de ziel.