dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Vuur dat door de regen wordt gered, zoiets hoor je niet vaak en toch was dat op Eerste Paasdag het geval. De paasvuren zouden niet doorgaan, want het was lang droog geweest, te lang, te droog. De kans op onbedoelde branden was te groot.
Pasen, prachtig weer en dan met de kleinkinderen in Drenthe: zand en water, het ven. Waarin duizenden kikkervisjes blijken te zwemmen die gevangen moeten worden en daarna - onder protest - ook weer vrijgelaten. En als je dan toch samen over het ondiepe water staat gebukt, zie je na een poosje ook andere dingen bewegen. Dingen? Ja, op het eerste gezicht zijn het levenloze proppen van stukjes stengel, niet meer (zie foto 2 en 3) en hooguit een centimeter of twee groot. Maar die proppen bewegen, langzaam lijken ze onder water te worden voortgetrokken langs stengels of takjes.
Van boven kleurt alleen de treurwilg, lichtgeel door kale takken
maar hier beneden heeft de daslook zijn groene punten uitgerold
tot vochtig blad dat eilanden vormt in de bladerzee, oud bruin
bestrooid met jonge anemonen die bescheiden staan te wachten
kop omlaag, om straks ongegeneerd te stralen in de middagzon;
het speenkruid hangt zijn dichte bloemen aan dunne stelen boven
het spiegelwater en wacht, terwijl het fluitenkruid met kracht
tot grote hoogte wordt gedreven.
Terwijl onze eigen, wilde kardinaalsmuts hier een tamelijk onzichtbaar leven leidt - behalve in de herfst, als zijn blaadjes vallen en de roze kardinaalsmutsen zichtbaar worden - is zijn verwant uit Oost-Azië in parken en tuinen aan een opvallende opmars bezig. Dat opvallen is niet alleen het gevolg van zijn toenemende aanwezigheid, maar komt ook door de glimmende bladeren die in de winter blijven zitten en bovendien meerkleurig zijn (foto 1). Het is een mutatie die kwekers hebben opgepikt.