dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Niet alleen de gewone hazelaar staat al sinds eind vorig jaar te bloeien, ook de toverhazelaar. Waar de gewone in bossen en parken met bleekgele katjes wuift, laat de toverhazelaar zijn goudgele sterren in tuinen stralen.
Ook Naturalis is, in elk geval voor mij, natuur dichtbij. Waarbij wel aangetekend moet worden dat 'alle dieren dood zijn', zoals mijn vierjarige kleinzoon snedig opmerkte. Hij vond vooral de ramen mooi - daar zag hij bladeren in - en niet te vergeten de hoge hal waarnaast de zalen liggen opgestapeld. Bij het beklimmen van de open trappen ontvouwde zich beneden een almaar indrukwekkender afgrond. Het tentoongestelde interesseerde hem aanvankelijk minder, maar in de donkere zalen met oplichtende dino-skeletten kwam hij er eindelijk in.
Na de onverwachte ontdekking van tongvarens op het tuinmuurtje op de hoek, vond ik nog meer tekenen van hoop, van alledaagse natuur die zich door vorst noch ijzel uit het veld heeft laten slaan en nu zelfs aan het bloeien is geslagen. Zoals het klein kruiskruid, een altijd wel ergens aanwezig composietje met bloemhoofdjes die alleen uit buisbloemen bestaan, in een boomspiegel op een paar meter afstand van de tongvarentjes.
Heel bijzonder is dit schuimen van de zee niet, vooral in het voorjaar is het nogal eens te zien. Maar in het late najaar kan het dus ook. Dat komt misschien doordat de kou lang op zich liet wachten, waardoor de schuimalg - de veroorzaker van dit moois - nog laat in het jaar tot 'bloei' kwam, maar nu uiteindelijk toch is afgestorven en vergaan. Dat zorgt tijdelijk voor veel eiwitten in het water en als dat water dan heftig beweegt levert dat veel schuim op.