dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Ooit plantte ik een wilde akelei, Aquilegia vulgaris. Een paarsblauwe akelei dus, hoewel de bloemen van de wilde akelei in zeldzame gevallen ook paars, roze of wit kunnen zijn. Welnu, inmiddels zijn die gevallen hier allesbehalve zeldzaam meer: geheel vanzelf is het totale kleurenpalet in mijn tuin verschenen.
Ieder jaar maakt zij zich op en staat ze klaar om te worden opgehaald, de lentebruid. Ze weet dat het korter of langer kan duren, maar dat haar zomerkoning zeker komt. Ze is getooid in maagdelijk wit. In mei zijn het de krenten, vogelkersen en meidoorns die haar kleden en in juni nemen de lijsterbessen, gelderse rozen en vlieren die taak geruisloos over, De lentebruid wacht, het fluitenkruid vleit zich aan haar voeten; de witte bloesems zullen de zomer verleiden. Het is tijd.
Ik zag ze voor het eerst in Drenthe, 2013 was het, en ze stonden in de berm langs een maïsakker (foto 1): geelgroen, geel bijna, en dus niet te missen. Niet meteen thuis te brengen ook. Ja, een schermbloem, dat was wel duidelijk, maar niet één die ik kende of die zelfs maar leek op eentje die ik kende. Nu zag ik ze ook in Oegstgeest (foto 2), letterlijk om de hoek, dus kon ik niet meer om deze Smyrnium perfoliatum heen. Want zo heet deze exoot die desondanks toch al een Nederlande naam heeft: doorwaskervel.
Een bijzonder moment: als kale takken plotseling bloeien. Als uit schijnbaar dor hout zonder aankondiging, en zonder de vaste begeleiding van bladeren, bloemen tevoorschijn komen. De katjes van de hazelaar waren natuurlijk de eerste, gevolgd door elzen, wilgen en populieren, maar erg bloemig zien die katjes er niet uit. Dat begint bij de witte sterretjes van de sleedoorn en de citroengele bloemenhoopjes van de gele kornoelje. Natuurlijk is er ook in het tuinassortiment van alles gaande: daar strijden de forsythia, de sierkersen en de magnolia om de aandacht.