dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
'Zou je dat nou wel doen?' Zoiets moet je wel denken als je de toverhazelaar vroeg in de winter vol in bloei ziet staan - altijd in tuinen, want het is geen gewone hazelaar en dus niet wild, zelfs niet verwilderd.
Ze groeien op bonken opzijgeschoven sneeuw langs een pad door een open veld in De Horsten, deze ijzige varenblaadjes. De nevel die eerder over het besneeuwde veld hing, trok op, maar niet nadat een deel ervan zich op de uitstekende sneeuwkopjes vastzette als prachtig ijskristallen.
Het ouderwets winterse weer herinnert ons er nog maar even aan: hoe voorjaarsachtig het kort geleden ook leek, de zomer is nog heel ver weg. De bloempotten zullen nog lang moeten wachten tot ze weer vol met bloeiende planten staan waar de bijen omheen zoemen. Maar ze hebben alle tijd van de wereld.
De Japanse kwee bloeit onverschrokken, tegen de winterklippen op. Komend uit hooggelegen bossen in China en Japan is hij wel wat gewend, deze Chaenomeles japonica.
Ze lijken het somber in te zien, deze kauwen, de kleinere en doorgaans ook iets minder sombere neefjes en nichtjes van de zwarte kraai. Is het de andermaal oprukkende winter die ze zorgen baart? Want als het Kauwen Nederlands Meteorologisch Instituut gelijk krijgt, wordt het schuilen geblazen.
De mannelijke katjes van de hazelaar wuiven geel en langgerekt in de wind, zoals katjes dat horen te doen: trots en vol in het zicht. Om vrouwelijke 'katjes' te zien, moet je veel dichterbij komen en nog beter kijken.
Als er vroege kamperfoelieblaadjes in beeld komen (zoals in de vorige 'Met het oog geschoten'), kunnen de soms nóg vroegere vlierblaadjes natuurlijk niet achterblijven. Hier zijn ze, vochtig vers en kwetsbaar ogend.
Ook als het rond de jaarwisseling niét zo zacht is als deze dagen, flikt de kamperfoelie het: uitlopen alsof het voorjaar is. Hij bloeit pas in juni - en dat zullen we dan weten ook! - maar de jonge blaadjes zijn al vroeg, heel vroeg te zien.
Kerstavond en bij deze roos staat de knop op springen. In de geest van Maria is 'de tijd gekomen dat zij baren zou'. Maar voor een roos is eind december wel een rare tijd om nog te gaan bloeien en meestal gaat het dan ook niet goed. Want een roos met kerst is nog geen kerstroos.
Deze Primula doet zijn naam - die letterlijk vertaald 'eersteling' luidt - eer aan. Ik zag hem in mijn voortuin. Klein als hij nog is, probeert hij zich toch al tussen de herfstbladeren door te wurmen, zijn nog dichtgevouwen bloemen klaar om open te gaan zodra de zon een poosje gaat schijnen.
