dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Niet alleen de gewone hazelaar staat al sinds eind vorig jaar in bloei, ook de toverhazelaar. Waar de gewone in bossen en parken met bleekgele katjes wuift, laat de toverhazelaar zijn goudgele sterren in tuinen stralen.
Daar zag ik hem, zo maar: een tongvaren tegen de achterkant van een laag tuinmuurtje op de hoek van de straat. Gezien zijn voorkeur voor deze regio en oudere muren is de plek is niet onlogisch, maar zo'n zeldzame, beschermde plant? Niet meer dus: sinds 2017 is hij zeldzaam noch beschermd.
Als de bladeren vallen komen er in de kale boomkronen plots heel andere dingen tevoorschijn, zoals dit eksternest. Het is behoorlijk groot en zit verankerd in een stevige takkenvork, hoog in deze linde.
Ik had hem nog niet eerder gezien, dat wil zeggen: bewust waargenomen, deze Oranjerode stropharia. Misschien omdat hij pas recentelijk wat algemener is geworden in Nederland? Maar het kan ook zijn dat nu pas de geschikte houtsnippers terecht zijn gekomen op dit pad langs de vijver om de hoek.
Dit hele kleine lieveheersbeestje doet zijn naam eer aan. Haar naam, in dit geval, want hier zijn twee vrouwtjes te zien. De mannetjes hebben geen citroengeel, maar vuilwit halsschild.
Ze zijn me vorige jaren nooit opgevallen, deze polletjes: ze waren er niet of ik keek er overheen. Maar dit jaar zie ik ze overal tussen de trottoirtegels, dat wil zeggen: zág. Want op het moment dat ik dit stukje schrijf is er hooguit nog een verdwaald exemplaar over, ontsnapt aan de borstelmachine.
In de delen van ons land waar de vlag gewoon nog geruststellend rood-wit-blauw is merk je er weinig van, maar 'op het land' staat de aardappel volop in bloei: meestal wit, soms ook lila en altijd met die gele snavelhartjes.
Een lange naam voor zo'n klein kevertje. Het is een bladkevertje van lieveheersbeestjesformaat, dat zelf tot een andere familie hoort en geen blad eet. Maar dit kleintje is indrukwekkend genoeg, met zijn glimmende goud, zwart en purper. De kevertjes - en vooral de larven!
Takken op ooghoogte heeft hij zelden, de Lariks, zodat de mooie, kleine kegeltjes meestal buiten beeld blijven. Maar je kunt een keer geluk hebben en dan zijn ze van dichtbij te bewonderen, deze sierlijke bouwwerkjes van moeder natuur.
Rustend, dat is zoals je de goudvlieg meestal aantreft, zich warmend in de zon. Hier op de ribes die nu snel uitgebloeid zal zijn, waar de goudvlieg doorgaat. Het goud van de goudvlieg is eigenlijk een soort metallic groen, wat voor de helft zijn tweede naam - groene vleesvlieg - verklaart.
