dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Ik had hem nog niet eerder gezien, dat wil zeggen: bewust waargenomen, deze Oranjerode stropharia. Misschien omdat hij pas recentelijk wat algemener is geworden in Nederland? Maar het kan ook zijn dat nu pas de geschikte houtsnippers terecht zijn gekomen op dit pad langs de vijver om de hoek.
Dit hele kleine lieveheersbeestje doet zijn naam eer aan. Haar naam, in dit geval, want hier zijn twee vrouwtjes te zien. De mannetjes hebben geen citroengeel, maar vuilwit halsschild.
Ze zijn me vorige jaren nooit opgevallen, deze polletjes: ze waren er niet of ik keek er overheen. Maar dit jaar zie ik ze overal tussen de trottoirtegels, dat wil zeggen: zág. Want op het moment dat ik dit stukje schrijf is er hooguit nog een verdwaald exemplaar over, ontsnapt aan de borstelmachine.
In de delen van ons land waar de vlag gewoon nog geruststellend rood-wit-blauw is merk je er weinig van, maar 'op het land' staat de aardappel volop in bloei: meestal wit, soms ook lila en altijd met die gele snavelhartjes.
Een lange naam voor zo'n klein kevertje. Het is een bladkevertje van lieveheersbeestjesformaat, dat zelf tot een andere familie hoort en geen blad eet. Maar dit kleintje is indrukwekkend genoeg, met zijn glimmende goud, zwart en purper. De kevertjes - en vooral de larven!
Takken op ooghoogte heeft hij zelden, de Lariks, zodat de mooie, kleine kegeltjes meestal buiten beeld blijven. Maar je kunt een keer geluk hebben en dan zijn ze van dichtbij te bewonderen, deze sierlijke bouwwerkjes van moeder natuur.
Rustend, dat is zoals je de goudvlieg meestal aantreft, zich warmend in de zon. Hier op de ribes die nu snel uitgebloeid zal zijn, waar de goudvlieg doorgaat. Het goud van de goudvlieg is eigenlijk een soort metallic groen, wat voor de helft zijn tweede naam - groene vleesvlieg - verklaart.
Bosanemonen en voorjaars-helmbloemen voor de één, katjes en sleedoornbloesem voor de ander en voor weer anderen de Keukenhof die na twee jaar sluiting weer open is. Ieder zijn eigen voorjaar.
Minstens drie weken te vroeg, dat hoor je bij bijna alles wat bloeit of ontspruit. Wanneer hebben we dat eerder gehoord? Oh ja, vorig jaar. En het jaar daarvoor en daar weer voor. Je kunt het lang volhouden. Of gewoon accepteren dat dit het nieuwe normaal is: precies op tijd.
De heide rust, net als de bomen, maar de heideschapen rusten nooit. Ook in kleine groepen zonder herder, zoals hier, trekken zij zonder morren over de hun toevertrouwde hei die zij al etend onderhouden. In slagorde lijkt het wel, alsof zij hun taak heel serieus nemen.
