dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Het Jakobskruiskruid kleurt de zandige bermen en weilanden goudgeel. Dat zomerse schouwspel bevat ook nog een extraatje: de zebrarupsen. Uitgevoerd in het zelfde goudgeel en zwart, echte zebra's zouden er jaloers op kunnen worden, kruipen zij over hun vaste gastheerplanten om hun gestreepte buikjes rond te eten.
Bossen en rivieren, echt Oregon. Natuurlijk, er zijn ook sneeuwbergen, meren en woestijnen, maar eerst komen de bossen en de rivieren, eindeloos en vanzelfsprekend, geurend en ruisend, zachtjes krakend en schuchter fluitend.
De dag dooft als de zon in de onzichtbare Hudson achter Manhattan zakt. Om dat te zien moet je niet op Manhattan zelf zijn, maar in Queens, waar een gloednieuw park alle gelegenheid biedt om dit schouwspel vanuit een zetel minuut voor minuut te volgen. Biertje erbij, wat eten, hoezo drukke stad?
Tientallen jaren geleden nam ik een of twee plantjes mee, toen ik nog bij de gemeente Den Haag werkte en daar - onder andere - te maken had met een botanische annex heemtuin: van die diep paarsblauwe akeleien voor in de tuin.
Als de bruine vingers met hun verstuivende sporen verschrompelen, en soms al terwijl dit gebeurt, komt de tweede vorm van heermoes boven de grond: de groene uitlopers waarnaar de hele familie van de heermoes is genoemd: de paardenstaarten.
Elk jaar lijken ze uit het niets te komen, de vreemde bloei-aren van heermoes, beter bekend als de paardenstaart. Maar die naam slaat op de groene uitlopers die pas opschieten als deze bruine vingers beginnen te verschrompelen.
De belofte die ze deden wordt nu volop ingelost, de knoppen van de paardenbloem zijn vanuit het hart van hun rozetten door snelgroeiende bloemstengels omhooggetild en gaan nu de een na de ander open. Zonnetjes die belangeloos schijnen, een overdaad aan goede wil langs de weg en in het weiland.
Ze komen, de bloemknoppen zwellen in het hart van iedere rozet en sommige zijn daar al uit getild en bloeien al. Vanaf nu zal het hard gaan en in de loop van april zullen bermen en weilanden goudgeel kleuren. Daar hoeft niemand iets voor te doen. Het zijn spontane stroken Keukenhof. Er mag bewonderd worden.
Ik kijk er elk jaar naar uit, het bloeien van de dotterbloemen. Want hoe grijs het weer ook is, bloeiende dotterbloemen brengen hun eigen zon mee en delen daar ruimhartig van uit naar voorbijgangers: de nogal onverschillige eenden en de - soms ook nogal onverschillige - mensen.
Een opvallende verschijning, deze bloeiende struik tussen het kale winterhout. Zelf heeft hij ook nog geen bladeren, deze Gele kornoelje (Cornus mas), alleen die fijne trosjes gele bloemen die de lage zon vangen en een traktatie zijn voor vroege insecten.
