dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Stel je bent een jong kleefkruidje en je denkt het goed voor elkaar te hebben met de weerhaakjes over je hele lijf, dus ook op de rolronde peperkorrel-vruchtjes die straks aan dat lijf zullen groeien. Verspreiding gegarandeerd, je nakomelingen zullen als de sterren aan de hemel zijn.
De overvloedige regen van de afgelopen tijd heeft ons er eens te meer aan herinnerd hoe nat je daarvan kunt worden. Dit blad heeft daar geen last van: de regen blijft er in onmachtige druppels op liggen, druppels die er zo vanaf kunnen rollen.
Aan de overkant van de straat, vol in de zon: tussen nog bijna kale takken vlammen de rode bloemen van een sierkwee. Een Chinese waarschijnlijk, want hij is lager en de bloemen zijn roder dan die van de Japanse. Het kan ook nog een kruising zijn, want sierkweeënland is in beweging.
Snelheid ging bij deze foto vóór kwaliteit. Nijlganzen, hoewel nog maar kort in Nederland, voelen de heersende mentaliteit goed aan: ze zijn luidruchtig en gaan en staan waar ze willen. Hoog in deze oude abeel bijvoorbeeld. Een nest valt nog niet te ontwaren, maar wie weet, ik verbaas me nergens meer over.
Niet alleen de gewone hazelaar staat al sinds eind vorig jaar in bloei, ook de toverhazelaar. Waar de gewone in bossen en parken met bleekgele katjes wuift, laat de toverhazelaar zijn goudgele sterren in tuinen stralen.
Daar zag ik hem, zo maar: een tongvaren tegen de achterkant van een laag tuinmuurtje op de hoek van de straat. Gezien zijn voorkeur voor deze regio en oudere muren is de plek is niet onlogisch, maar zo'n zeldzame, beschermde plant? Niet meer dus: sinds 2017 is hij zeldzaam noch beschermd.
Als de bladeren vallen komen er in de kale boomkronen plots heel andere dingen tevoorschijn, zoals dit eksternest. Het is behoorlijk groot en zit verankerd in een stevige takkenvork, hoog in deze linde.
Ik had hem nog niet eerder gezien, dat wil zeggen: bewust waargenomen, deze Oranjerode stropharia. Misschien omdat hij pas recentelijk wat algemener is geworden in Nederland? Maar het kan ook zijn dat nu pas de geschikte houtsnippers terecht zijn gekomen op dit pad langs de vijver om de hoek.
Dit hele kleine lieveheersbeestje doet zijn naam eer aan. Haar naam, in dit geval, want hier zijn twee vrouwtjes te zien. De mannetjes hebben geen citroengeel, maar vuilwit halsschild.
Ze zijn me vorige jaren nooit opgevallen, deze polletjes: ze waren er niet of ik keek er overheen. Maar dit jaar zie ik ze overal tussen de trottoirtegels, dat wil zeggen: zág. Want op het moment dat ik dit stukje schrijf is er hooguit nog een verdwaald exemplaar over, ontsnapt aan de borstelmachine.
