dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
De overvloedige regen is ook aan de tuin in Pesse niet voorbij gegaan en zo heeft de herfst daar letterlijk toegeslagen: de trotse bloeiaren van het Pijpenstrootje liggen verslagen en gebogen over de nog groene pollen. Triest en mooi tegelijk.
Niet in de schuur deze keer, of onder de dakrand, maar in de grond. Kennelijk een gaatje ontdekt, dat ze zo te zien beetje bij beetje groter hebben gemaakt. En de rand lijkt ook wel wat afgewerkt. Hoe het zij, er vliegen onophoudelijk wespen in en uit, en dan niet een of twee, zoals deze foto suggereert.
De tijd van de spinnenwebben is aangebroken, gespannen tussen stengels en struiken, maar ook dwars over achterom-paadjes. Oppassen geblazen dus. Voor vliegende insecten is dat trouwens nog veel belangrijker, van levensbelang zelfs.
Vleugels die op bladeren lijken en poten die voor steeltjes kunnen doorgaan, maar wat heeft deze Grote Groene Sabelsprinkhaan daaraan, zittend op een kaal stuk tuinhout? Ook zijn onbeweeglijkheid maakt hem bepaald niet onzichtbaar.
Of het echt een nieuwe soort wordt valt nog te bezien, maar deze huismus is ver van huis en voelt zich al heel erg thuis op het strand. En ze is niet de enige, dit ondernemende vrouwtje, ze maakt deel uit van een groepje dat niet bang is voor mensen, wat heet: het is een opgave om ze op afstand te houden.
Geen passaat, maar wel veel wind hier in de duinen. Een zoute wind bovendien. Als jonge den schuil je dan graag achter een duinkopje. Geen probleem zolang klein bent, maar als je groter wordt moet je je in vreemde bochten wringen om van de luwte te blijven profiteren.
Vuur dat door de regen wordt gered, zoiets hoor je niet vaak en toch was dat op Eerste Paasdag het geval. De paasvuren zouden niet doorgaan, want het was lang droog geweest, te lang, te droog. De kans op onbedoelde branden was te groot.
Tijdens het onverwachte weekje voorjaar kwam er plotseling van alles tevoorschijn: kleurige vlinders, bijzondere bijtjes en ander gevlieg. Maar die waren even snel weer verdwenen toen het weer omsloeg. Zo niet de kauwen, die zijn er altijd. Weer of geen weer, op hun gezelschap kun je vertrouwen.
Ik herinner mij de krokussen in de tuin van mijn ouders nog, met zorg geplant, in kleine bosjes. Ze hadden stevige bloemen die glansden in de zon - diep paars of dooiergeel - en stonden honkvast in het perk of het gras.
Surprise bij het houtkloven in Pesse: het gangenstelsel van een boktor, althans een stukje ervan. Niet zo verrassend natuurlijk, want gezaagd hout onder een afdakje is hier zoiets als een homp rood vlees in een leeuwenkooi: er komen hongerige beesten op af.
