dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Na de film The Best Exotic Marigold Hotel kan iedereen zich een voorstelling maken van de Indiase rijkdom aan kleur en sierlijkheid. En als je dan daadwerkelijk in India bent en ook nog eens in het Marigold Hotel, Hyderabad logeert....
Ze zijn gewoon te leuk, te aandoenlijk, om ze niet nog eens in het lage winterzonnetje te zetten, de onverstoorbare ijsbloemen.
IJsbloemen op de ruiten zijn zeldzaam deze winter, maar er zijn genoeg echte bloemen die de winter trotseren, zelfs als het geïmporteerde bloeigeweld van Sierkersen en Toverhazelaaars buiten beschouwing worden gelaten.
Bij kale bomen is het extra goed te zien: hun typerende schorspatroon, de knoesten en wonderbaarlijk geheelde wonden. Maar soms vertonen ze een even scherpe als onverklaarbare overgang, ergens halverwege de stam, alsof daar twee verschillende bomen aan elkaar geplakt zijn.
Als de meeste bomen kaal zijn en in zichzelf gekeerd staan te overleven, trekken naaldbomen de aandacht. Ze zijn immers nog groen, altijd groen, een teken van hoop in het holst van de winter. Behalve de Lariks dan, die zijn naalden liet vallen.
De winter heeft vele nadelen, met zijn winderige waterkou onbetwist op nummer één. Dat én al het andere tussen vriezen en dooien, de smakeloze ingediënten van het on-weer dat voor winter moet doorgaan.
In de tijd dat het op Bonaire gortdroog is en alle bomen en struiken ontbladerd staan te overleven, hopelijk, springt er één boom uit die ondanks alles gesierd is met een ronde kroon vol donkergoen blad: de Pokhoutboom.
Er wordt geklaagd over de regen, te vaak en te veel regen. In Nederland en in heel Europa, sinds het water in grote hoeveelheden van bergen stroomt, nietsvermoedende dalen teistert en zich niet aan voorgeschreven rivierbeddingen wenst te houden. Zo niet op Bonaire. Hier is het droog, extreem droog.
Terwijl buiten een herfststorm de laatste restjes leven van de bomen rukt, zweven binnen in de eeuwigdurende zomer op hun gemak kleine vliegjes rond.
Je zal maar Jeneverbes heten: met onschuldige besjes aan onschuldige struiken, in serene groepen bijeen op de grote stille heide en dan tóch vereenzelvigd worden met drank en volkse taferelen. Hoezo dat?
Zoals de maan ondanks zijn wekelijkse nieuwe gestalten maar ééns per maand Nieuwe Maan is, zal ook deze site vanaf nu, ondanks nieuwe publicaties in de tussentijd, nog maar eens per maand een Nieuws-update versturen. En wel op de eerste van de maand, om 22.00 uur.
Hij verschijnt even plotseling als ongevraagd aan de voet van de jonge bomen in mijn rustige straatje, niemand minder dan de Zwarte nachtschade. Niks stiekem in een hoekje of als een dief in de nacht, maar pontificaal aan de stoeprand. Als de bessen iets groter waren, zouden die brutaal naar elke fietser knipogen.
Ook in de boomloze vallei van Klamath Falls kun je ze goed ruiken: de bosbranden die her en der oplaaien in de uitgestrekte naaldbossen van zuidelijk Oregon. Het is gortdroog, de zon brandt vanuit een onbewolkte hemel.
Als je hem eens tegen het lijf loopt, wat door zijn schemerige bestaan en bijbehorende kleur weinig voorkomt, zit hij stil of loopt traag trekkepotend voorbij. Geen nerveus gespring zoals bij kikkers. Niet bang zo lijkt het, de Pad. En alle tijd. Nu wel.
Als de lucht trilt van de warmte en zij als kleine UFO's roerloos in een een zonnestraal hangen, gewoon voor hun plezier lijkt het wel, zijn ze op hun best, op hun herkenbaarst: de Zweefvliegen. Maar het kan niet altijd feest zijn.
Toen onze voorouders de planten hun namen gaven, lieten ze zich nadrukkelijk insprireren door het dierenrijk, zodat de Tijgerlelies, Havikskruiden en Vlinderbloemen niet van de lucht zijn.
Een stip op het water, doodstil. Maar opeens schiet die vooruit, een streep van een halve meter, een meter. Daar gaat er nog een. En dan zijn er een heleboel: donkere, langwerpige beestjes die hoog op hun pootjes over het water zwieren, een poosje roerloos wachten en dan weer een sprintje trekken.
Planten bedenken van alles om hun nageslacht voortvarend de wijde wereld in te sturen: haakjes, vleugeltjes, parachuutjes, pluisjes, zwembandjes, zoete snoepjes, de sappigste verpakkingen en ga zo maar door.
Er is een Rode - de gewone - eekhoorn in mijn Drentse tuin komen wonen. Helemaal niet gewoon. Niet zo brutaal als de net verjaagde Bosmieren, niet knagend aan houtvoorraad en vloerbalken, maar aan oude nootjes en jonge blaadjes, de oortjes gespitst.
Het smalle blad is dat van een Wilg, maar er zijn geen katjes, geen takken, geen stammen of knoestige knotten. Wel lange aren vol purperen bloemen en slanke, kaarsrechte stengels. Wilgenroosjes zijn het, stoere berm-en-bosrandbewoners die daar vaak het stokje van het Vingerhoedskruid overnemen.
Voor mieren is het geen film, Bruidsvlucht, maar het jaarlijkse feest van massaal uitvliegen en sex, van opgewonden jonge mannetjes en gewillige jonge vrouwtjes die mierenkoningin willen worden. Geen binnengedrongen Drentse Bosmieren deze keer: die hebben inmiddels hun Waterloo gevonden.
Het oranje van sinaasappelen gloeit op in lage, diepgroene bomen langs een stoffige weg. Nog meer dan anders vanwege het WK-voetbal. De zachtgele grapefruits hangen teruggetrokken tussen het blad, onnodig bescheiden, terwijl de citroenen brutaal-geel knipogen in de felle zon.
Koning Vladimir trekt met hulp van zijn vriend kabouter TomTom door het donkere eikenwoud, verraderlijke moerassen, ondoordringbare hagen en bosbessenbossen en moet vele gevaren overwinnen om bij zijn Droomprinses in Budleia te komen.
Langzaam verkleurt het graan van groen naar zomergeel, zacht wuift het in de wind; kleine golfjes rollen over het oppervlak van dicht opeenstaande aren. Grote vlakken, strakke lijnen, egale kleuren. Zelfs het weinige onkruid neemt de kleur van stengels in het gelid aan. Voer voor stilisten.
Met dunne, maar taaie liaanstengels windt en werkt zij zich omhoog langs jonge stammen en takken, naar licht en lucht voor haar slanke bloemen.
