dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Als het lange tijd heet en droog is - en dat is op Bonaire geen uitzondering - dan is er geen beginnen aan, het verbouwen van voedsel op betekenisvolle schaal. Maar na een regenperiode, als de grond nat is en de waterbassins vol zijn, kan er gezaaid, gegroeid en geoogst worden. Zoals nu.
Gestrand zien ze er niet erg gevaarlijk uit, deze Portugese oorlogsschepen. Hun beruchte giftige tentakels zijn ze grotendeels kwijt en hun zeilblaas ligt doelloos tussen het zeewier. Toch is het verontrustend dat ze hier liggen, aan het kleine strandje van Lagoen, een baai aan de ruwe oostkust van Bonaire.
Een geboren Bonaireaan, deze veelkleurige bloeier, Flor di sanger genaamd. Bloedbloem, letterlijk uit het Papiaments vertaald. Een meter of drie hoog, dringt deze wilde struik door en over het hek om de tuin. En dat mag, hij is van een soort ruige schoonheid.
Er is weinig grof aan de Grove den, een boom die lijdt onder zijn naam. Ja, zijn naalden zijn langer dan die van een spar, maar mooi lang, sierlijk lang. Twee-aan-twee bovendien, nog speels ook.
Nee, korstmossen zijn geen mossen. Maar wel net zo klein en even heldhaftig trotseren zij de winter, hoewel daarvoor - dat moet gezegd - niet veel nodig was tot nu toe.
Nu de koeien op stal staan zullen we het moeten doen met afbeeldingen uit betere tijden. Je kunt natuurlijk genoegen nemen met de karikaturen op melkpakken en andere zuivelproducten, maar het is een stuk interessanter om eens even de koe in de kunst te omarmen.
Het ene mos is het andere niet, sterker nog: sommige mossen zijn helemaal geen mos. Iets plantaardigs, laag, zonder wortels op de een of andere ondergrond geplakt? Mos. Ach, what's in a name. En ach, wat is nou echt.
Dieren nemen in de beeldende kunst een soms opvallende, maar over de hele breedte gezien bescheiden plaats in: ergens na de portretten, bustes, landschappen en stillevens.
Het najaar is een niet te missen schouwspel van kleuren, verkleuren en vallen, van afsterven, verstoppen en vertrekken. Waar je ook kijkt, overal is wel iets dat daaraan herinnert. Overal, behalve op het strand.
Ook deze bij elkaar drommende baby-eikjes zullen hun weinige blaadjes binnenkort verliezen. Bijna onzichtbaar geworden gaan ze dan hun eerste winter in en zullen ze, hoe klein en kwetsbaar ze ook zijn, de elementen moeten weerstaan willen ze het voorjaar halen en verder kunnen groeien.
Als je deze sporen 's morgens vroeg op een Bonaireaans strandje ziet (foto 1), weet je dat je te laat bent. Want dan zijn er die nacht - waarschijnlijk in de avond al - jonge zeeschildpadjes uit hun nest gekomen en naar zee gekropen.
Onder de eikenbomen in Oegstgeest is het lastig lopen dezer dagen. Het ligt er bezaaid met harde dingen die brutaal door de schoenzolen puilen. Geen eikels. Of toch? Nou jou, misschien ook wel. Rare eikels.
Er glinstert iets op de bladeren, de gehavende bladeren van de els die zich - zo goed en kwaad als ze dat nog kunnen - warmen in de nazomerzon. Dichtbij blijken het kevertjes te zijn, pikzwart en tegelijk blauw glanzend; hun rugschilden weerkaatsen de zon.
Een bericht dat een beetje buiten de gewone orde valt, want er komt maar weinig '(on)gewone natuur' in voor. Of het moet mijn eigen natuur zijn. Ik wil bij deze graag melding maken van een nieuw boek dat is verschenen: 'Een kwestie van familie'. Een boek van mijn hand, een roman. Gebaseerd op ware gebeurtenissen.
Iedereen weet dat rozen en andere kweekplanten vele kleuren kunnen hebben. In het wild is dat minder gewoon, maar het komt voor, vooral bij roze of paars bloeiende soorten. Zo is de witte variant van de purperren Digitalis vrij bekend, evenals de witte variant van de roze Reigersbek.
Beklagenswaardig staan ze erbij, de restanten van ooit zo fiere zuringplanten. Afgevreten alsof een zwerm treksprinkhanen zich, door honger gedreven, ver noordelijk heeft gewaagd en zich hier op de eerste de beste sappig uitziende planten heeft gestort. Maar zo exotisch is het niet.
Tot 1500 meter hoogte, en eigenlijk nog wel hoger, zijn de Alpenbloemen nog verrassend Nederlands: Rode en Witte klaver, Ooievaarsbekken, Duizendblad, Duifkruid, Blaassilene, Brunel, Ogentroost, Orchis en Centaurie. Om maar eens een greep in de bloemenzee te doen.
Op 17 juni jl. is deze site in een nieuw jasje gestoken. Tegelijk heeft ook het maandelijkse bericht voor volgers een make-over ondergaan. Was dat nodig? Ja, om technische redenen vooral.
Het is verbazingwekkend hoe snel je, na het verlaten van Manhattan via de overvolle George Washington Bridge, alleen nog maar bos ziet: een randenloos, over de heuvels uitgerold boomtapijt zover het oog reikt. Al snel is ook het eerste wild te zien, dood langs de weg, herten.
Op hoge poten snijdt en kronkelt hij door de drukte van het bouwen aan glazen torens die - na tientallen jaren relatieve rust én het nodige verval - de drukte van de vleesverwerkende bedrijvigheid in dit Meatpackers District heeft vervangen.
Alsof een reuzenlama zijn klodder tegen een boomstam heeft gespuugd, zo ziet hij eruit: de Zilveren boompuist. Klinkt trouwens ook al niet lekker. Jonge exemplaren bewegen bovendien als een grote slak zonder huisje, zonder vorm. Barbapapa's ter grootte van een kippenei, reuzenamoebes, buitenaards leven.
Flamingo's in een kikkerland? Nou, op een haar na: ze zitten - een beetje pesterig - nét over de grens. Ze houden domicilie in het Zwillbrocker Venn, een plas in een overgeschoten stukje hoogveen in Duitsland, helemaal tegen de Nederlandse grens aangedrukt.
Het Speenkruid viert hoogtij, kleurt bermen, slootkanten en bosbodems met het diepe groen van zijn hartvormige blaadjes en het heldere geel van stervormige, stralende bloemetjes. Dat wil zeggen: als de zon schijnt, want bij somber weer is ook het Speenkruid somber en blijven de bloemen gesloten.
De mens is altijd geneigd geweest de natuur naar zijn hand te zetten en dat wordt er niet minder op. De landbouw, notoir op dit terrein, heeft nadrukkelijk gezelschap gekregen van het natuurbeheer, met al zijn beheerdoelen en bijbehorende ingrepen.
De eerste is nog een verrassing, maar al gauw wordt het gewoon dat na het vallen van de avond de vogels bij de vogelvoerbak worden afgelost door vleermuizen die daar - na een scheervlucht over nietsvermoedende hoofden op de nog warme porch - voor flitsbezoekjes neerstrijken om weer snel de nacht in te fladderen.
