Weblog van de (on)gewone natuur

Als het regent ben je meestal niet zo gespitst op andere natuurverschijnselen en er letterlijk bij stilstaan is al helemaal geen goed idee.

De liaanachtige stengels en de bladeren zijn al afgestorven, maar de rode bessen hangen nog als nieuw te glimmen. Het zijn restanten van de heggenrank.

Het is de tijd, hoogzomer, bermen vol schermen. Schermen van bloeiend duizendblad ook, wat niet eens een schermbloem is. Als je de bloempjes van dichtbij bekijkt is te zien dat het kleine composietenbloemetjes zijn. Die duizend blaadjes dan? Helaas.

Een onbekend park in een onbekende wijk van New York, South Manhattan. Maar daarom is dit Morningside Park niet minder charmant, met zijn steile rotsen en zijn vele, kleurige gebruikers. En niet te vergeten de levendige vijvers waarin roodwangschildpadden massaal zwemmen, duiken en zonnebaden.

Het gaat zo vanzelfsprekend dat bijna gewoon lijkt: hoe de nieuwe  bladeren van bomen en struiken uit hun knoppen kruipen om zich als bleekgroene vlinders uit te vouwen. Zich voorzichtig strekkend zonder te vertragen, doelbewust.

Het is voor schilderijen goed om ook eens aan een andere muur te hangen, niet in de laatste plaats voor mijn eigen schilderijen op Bonaire die een steeds groter deel van mijn eigen muren bedekken. Het past nog net. Of eigenlijk net niet, een paar moeten op de grond staan.

Er is meer te zien dan in één weblog past. Veel meer. De paarse orchidee bijvoorbeeld (foto 1), die ook zonder dat hij bloeit de moeite van het bekijken waard is.

Het IJmeer, kuifeenden, zwanen, ijskoude wind, kale bomen, soms nog vol oude vruchten zoals de essen. Allemaal zoals het hoort in deze tijd van het jaar. Nou ja, behalve dan die wilg aan de voet van de dijk. Natuurlijk hoort hij daar wel te staan, maar dan toch niet met al die - eh - dingetjes aan zijn takken.

Dit is de tijd van het jaar dat ik graag naar eiken kijk, dat wil zeggen: nog liever dan anders en met nog meer bewondering ook. Want ik kijk nu eenmaal graag naar eiken en altijd bewonderend. Zo stoer, zo hoog, zo breed en zo dik, zo oud en grimpeld, zo gekronkeld en nu met zoveel blad nog.

Wind is er altijd en overal, op Bonaire. Ook in september laat hij zich gelden, al is het soms doordat hij even wegvalt of van de verkeerde kant komt. Even maar, natuurlijk, want verder is hij de constante factor. altijd behoorlijk hard en altijd uit het noordoosten.

Ze groeien niet, ze bloeien niet en ze vermenigvuldigen zich niet, maar gelukkig zijn er nog veel van: de oude New Yorkse gevels die naar boven toe steeds mooier worden tot aan hun imposante daklijsten, hun kleurige bekroning.

Binnen de bebouwde kom is de wilde berm in opkomst, steeds vaker moeten gras en struiken plaatsmaken voor een ingezaaid mengsel van wilde planten, met name opvallende bloeiers natuurlijk.