Weblog van de (on)gewone natuur

In augustus is het altijd bramentijd, maar dit jaar levert de uitzonderlijke zomer een uitzonderlijke oogst op. Ook bij de gewone wilde braam, die - net als de rolklaver - allesbehalve gewoon is. En 'de' wilde braam bestaat eigenlijk niet, want er zijn honderden soorten.

Geen film met rozenblaadjes in Suburbia, maar echte natuur in Oregon. De uitgestrektheid en de verscheidenheid in deze staat aan de noordelijke oostkust van Amerika blijven indruk maken, de bergen en de meren, de bossen en de rivieren. Bij deze een paar illustraties met oorspronkelijke bewoners van deze streek.

's Winters ziet het er ernstig uit, fataal zelfs, zo'n ontwortelde eik in het Dwingelderveld. Je kunt je bijna niet voorstellen dat zoiets valt te overleven en meestal is dat ook niet het geval.

De ligging van het oude Nijmegen aan de Waal is op zichzelf al bijzonder, maar dat je meteen voorbij restanten van de vestingwerken een natuurgebied kunt inlopen is helemaal bijzonder.

Je zou denken dat van alles wat groeit op en rond de Dwingelose hei, de hulst het minst heeft te duchten van hongerige tanden en tongen, van de heideschapen dus die er in grote aantallen rondlopen en - vooral aan het eind van de winter - op zoek zijn naar iets eetbaars. Wat dan ook.

Vanaf de weg langs Sabadeco omhoog tot waar de villa's in hun opmars worden gestuit door de stugge begroeiing. Daar te voet verder, verder omhoog, verder de halfhoge begroeiing in, terwijl blauwgeverfde stenen ons eraan herinneren dat we over een ATB-pad lopen.

Op een vroege ochtend, het begon net een klein beetje licht te worden, zag ik ze voor het eerst. Ze groepten bij elkaar in een uithoek van de grote vrijver in het parkje waar ik mijn ochtendloopje doe: veel meer eenden dan anders. Andere eenden dan anders. Toch?

Het begon met een paar bloemen, al voor ik naar Bonaire vertrok. En nu, bijna vier weken later bloeit hij nog steeds en heeft het merendeel van de knoppen zijn bloeikruit verschoten.

...die mooie zomer? Dat staat te bezien, want na iedere inzinking lijkt hij weer op te krabbelen. Toch wordt het dan zolangzamerhand een mooie názomer, overigens zeker zo aangenaam. Wat in elk geval voorbij is, is mijn expositie in Soest. En na-exposities bestaan niet, dus klaar is klaar en het was mooi zo.

Prehistorie in New York? Dat kunnen niet de mensen zijn, de wolkenkrabbers en het verkeer evenmin.

Het is al weer lang geleden dat ik voor het laatst iets over de vlier schreef. Te lang. De trouwe, nooit versagende vlier, waarvan je met slechts een enkel bloeischerm al een vaas vol hebt en een neus vol op de koop toe. Meer dan genoeg voor een kop vlierbloesemthee ook, en een mooi begin voor vlierbloesemsiroop.

Op sommige plekken is het flink winderig - vooral bij zee en dan is de wind nog zout ook - en wil je er als boom toch groeien dan vergt dat enig aanpassingsvermogen of het geluk om net op dat ene wat luwere plekje terecht te komen.