dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
's Winters ziet het er ernstig uit, fataal zelfs, zo'n ontwortelde eik in het Dwingelderveld. Je kunt je bijna niet voorstellen dat zoiets valt te overleven en meestal is dat ook niet het geval.
Het gaat zo vanzelfsprekend dat bijna gewoon lijkt: hoe de nieuwe bladeren van bomen en struiken uit hun knoppen kruipen om zich als bleekgroene vlinders uit te vouwen. Zich voorzichtig strekkend zonder te vertragen, doelbewust.
De ligging van het oude Nijmegen aan de Waal is op zichzelf al bijzonder, maar dat je meteen voorbij restanten van de vestingwerken een natuurgebied kunt inlopen is helemaal bijzonder.
Het is voor schilderijen goed om ook eens aan een andere muur te hangen, niet in de laatste plaats voor mijn eigen schilderijen op Bonaire die een steeds groter deel van mijn eigen muren bedekken. Het past nog net. Of eigenlijk net niet, een paar moeten op de grond staan.
Je zou denken dat van alles wat groeit op en rond de Dwingelose hei, de hulst het minst heeft te duchten van hongerige tanden en tongen, van de heideschapen dus die er in grote aantallen rondlopen en - vooral aan het eind van de winter - op zoek zijn naar iets eetbaars. Wat dan ook.
Er is meer te zien dan in één weblog past. Veel meer. De paarse orchidee bijvoorbeeld (foto 1), die ook zonder dat hij bloeit de moeite van het bekijken waard is.
Vanaf de weg langs Sabadeco omhoog tot waar de villa's in hun opmars worden gestuit door de stugge begroeiing. Daar te voet verder, verder omhoog, verder de halfhoge begroeiing in, terwijl blauwgeverfde stenen ons eraan herinneren dat we over een ATB-pad lopen.
Het IJmeer, kuifeenden, zwanen, ijskoude wind, kale bomen, soms nog vol oude vruchten zoals de essen. Allemaal zoals het hoort in deze tijd van het jaar. Nou ja, behalve dan die wilg aan de voet van de dijk. Natuurlijk hoort hij daar wel te staan, maar dan toch niet met al die - eh - dingetjes aan zijn takken.
Op een vroege ochtend, het begon net een klein beetje licht te worden, zag ik ze voor het eerst. Ze groepten bij elkaar in een uithoek van de grote vrijver in het parkje waar ik mijn ochtendloopje doe: veel meer eenden dan anders. Andere eenden dan anders. Toch?
Dit is de tijd van het jaar dat ik graag naar eiken kijk, dat wil zeggen: nog liever dan anders en met nog meer bewondering ook. Want ik kijk nu eenmaal graag naar eiken en altijd bewonderend. Zo stoer, zo hoog, zo breed en zo dik, zo oud en grimpeld, zo gekronkeld en nu met zoveel blad nog.
Het begon met een paar bloemen, al voor ik naar Bonaire vertrok. En nu, bijna vier weken later bloeit hij nog steeds en heeft het merendeel van de knoppen zijn bloeikruit verschoten.
Wind is er altijd en overal, op Bonaire. Ook in september laat hij zich gelden, al is het soms doordat hij even wegvalt of van de verkeerde kant komt. Even maar, natuurlijk, want verder is hij de constante factor. altijd behoorlijk hard en altijd uit het noordoosten.
...die mooie zomer? Dat staat te bezien, want na iedere inzinking lijkt hij weer op te krabbelen. Toch wordt het dan zolangzamerhand een mooie názomer, overigens zeker zo aangenaam. Wat in elk geval voorbij is, is mijn expositie in Soest. En na-exposities bestaan niet, dus klaar is klaar en het was mooi zo.
Ze groeien niet, ze bloeien niet en ze vermenigvuldigen zich niet, maar gelukkig zijn er nog veel van: de oude New Yorkse gevels die naar boven toe steeds mooier worden tot aan hun imposante daklijsten, hun kleurige bekroning.
Prehistorie in New York? Dat kunnen niet de mensen zijn, de wolkenkrabbers en het verkeer evenmin.
Binnen de bebouwde kom is de wilde berm in opkomst, steeds vaker moeten gras en struiken plaatsmaken voor een ingezaaid mengsel van wilde planten, met name opvallende bloeiers natuurlijk.
Het is al weer lang geleden dat ik voor het laatst iets over de vlier schreef. Te lang. De trouwe, nooit versagende vlier, waarvan je met slechts een enkel bloeischerm al een vaas vol hebt en een neus vol op de koop toe. Meer dan genoeg voor een kop vlierbloesemthee ook, en een mooi begin voor vlierbloesemsiroop.
Rug tegen de schaduwrand
machtige toortsen, twee meter sterk
in volle rozetten geplant.
Op sommige plekken is het flink winderig - vooral bij zee en dan is de wind nog zout ook - en wil je er als boom toch groeien dan vergt dat enig aanpassingsvermogen of het geluk om net op dat ene wat luwere plekje terecht te komen.
Deze drie schilderijen - Dwingelderveld 1, 2 en 3 - zijn in de loop van 2016 en 2017 al eens te zien geweest als nieuwe aanwinsten in de Galerij. Dat is dus niet de reden dat ze hier op herhaling gaan, wel dat ze binnenkort in het echt zijn te zien in de Oude Kerk van Soest.
Het kan nog net: genieten van stijf tegen de grond gedrukte rozetten die nog niet door hebben - of er geen vertrouwen in hebben - dat de winter voorbij is. Prachtige radiale patronen waar je soms per ongeluk op gaat staan. Niet erg want ook daar kunnen ze tegen zolang ze er zo bij liggen.
Om de naam alleen al zou je erover schrijven, ranonkels, maar ook omdat drie representanten van deze familie het vroege voorjaar kleur geven: het speenkruid, de bosanemoon en de dotterbloem.
HIj is decoratief, verdraagt de schaduw en is winterhand: de ideale schoonzoon voor de tuin. Of schoondochter, want deze Aucuba japonica is tweehuizig, hetgeen wil zeggen dat er er mannelijke en vrouwelijke exemplaren zijn.
Tempels, daar denk je niet meteen aan als je hem op Bonaire ziet, deze boom. Frangipani, zoals hij hier genoemd wordt, klinkt dan een stuk natuurlijker. En over natuurlijk gesproken: van oorsprong komt hij inderdaad alleen voor in tropisch Amerika, alle zeven soorten.
Zeedruif, dat klinkt bijzonder en dat is hij ook. Niet in de zin van zeldzaam, want hij komt op Bonaire veel voor, zowel in het wild - bij zee, inderdaad - als aangeplant in tuinen, waar hij trouwens ook ongevraagd door een vogel kan zijn gebracht.
