Weblog van de (on)gewone natuur

Het gevoel was er al weken: wintertijd. Dat grauwe, het vocht, de druppels aan al wat druppels dragen kan, die kleurloze zon, nevels die terug zijn van weggeweest. Het is een gevoel dat uit de aarde opwelt en in alles doordringt, ook binnen waar de verwarming er niet in slaagt om het buiten te houden.

Ze zijn er altijd en overal, brandnetels of kortweg netels, al is het maar in een klein hoekje, wachtend op hun kans. Mensen vinden ze doorgaans geen welkome verschijning, anders dan de vele vlinders die er hun eitjes aan toevertrouwen en de rupsen die er eten en verpoppen.

Bij tuinplanten en snijbloemen zijn we er wel gewend dat daarvan allerlei kleurvarianten bestaan, dat wil zeggen: zijn ontwikkeld. Mensenwerk. Dat dergelijke kleurvarianten ook in de natuur voorkomen is minder bekend, niet in de laatste plaats omdat het een vrij zeldzaam verschijnsel is.

De narcissen hebben we inmiddels achter ons gelaten, op weg naar de zomer.

Niet alleen Naturalis, ook Museum Volkenkunde staat in mijn achtertuin, bij wijze van spreken dan. Daar trof ik een kleine maar bijzondere tentoonstelling van Aboriginalkunst, vol met Droomwezens en hun heilige landschappen van warme aardkleuren. In de Aboriginalcultuur begint alles met de Droom.

Na de onverwachte ontdekking van tongvarens op het tuinmuurtje op de hoek, vond ik nog meer tekenen van hoop, van alledaagse natuur die zich door vorst noch ijzel uit het veld heeft laten slaan en nu zelfs aan het bloeien is geslagen.

Het is bijna St Maarten, 11 november, de dag dat ik vroeger met een lampion al zingend langs de deuren ging om grote hoeveelheden snoep, koek en een enkele goedbedoelde sinaasappel op te halen.

De zaadjes van de Ambrosia zitten als onbedoelde bij-oogst in zaaigraan voor de landbouw en worden zo al even onbedoeld geholpen in hun verspreiding. De eerste waarneming dateert al van 1875, waarna de Ambrosia zich uitbreidde.

Zelfs in de meest bescheiden campagne mag een bericht op deze site niet ontbreken: dat er een nieuw boek is, een roman, fictie die leest als waargebeurd. Een boek dat de titel 'Wegens omstandigheden' heeft gekregen. Waar dat op slaat?

Hij groeit op muren, de naam zegt het al. Liefst op oude muren met zacht cement en in elk geval met spleten en gaten. In mijn geboorteplaats had ik hem vast op de grachtenmuren kunnen zien groeien, als ik er op gelet zou hebben.

Als je geveld bent door een mysterieuze bacterie en die mooie laatste februaridagen gaan als verre schimmen aan je voorbij, wat dan? Dan ben je dus aangewezen op de beelden in je hoofd, in mijn geval beelden van Bonaire die altijd wel wat warmte over hebben voor de behoeftigen.

In het voorjaar zijn het de witte 'kaarsen' die opvallen, oplichtend in het verse groen van de kortelings uitgevouwen bladeren. Daarmee biedt de paardenkastanje ver buiten het lichtjesseizoen een prachtig verlichte boom voor iedereen die het wil zien.