Op de één of andere manier zie je meteen dat deze struik niet altijd in dit land heeft gegroeid. Zijn het de diepgroene bladeren die net iets teveel glimmen, de bladeren die aan de onderkant met wit fluweelzijn zijn bekleed? Of zijn het de merkwaardige, gestippelde bessen met hun zilverige glans? Hoe dan ook, deze Eleagnus X ebbingei is niet alleen geïmporteerd, maar ook een gekweekte soort, een kruising van twee uitheemse soorten die goed resistent is tegen nat en droog, schaduw en zon, wind en zout en die in deze streek dus goed gedijt. Wat dat betreft lijkt hij op de duindoorn, die dan ook een naast familielid is.
De struik, die hier Zilverbes wordt genoemd, naar het Engelse Silverberry, bloeit pas in de herfst met witte, klokvormige bloempjes (een allerlaatste is te zien op foto 3) waarna pas in het voorjaar de vruchtjes rijp zijn. En eetbaar: de zilverbes wordt beschouwd als een kansrijke voedselplant voor de toekomst. Maar voordat de langwerpige, bes-achtige vruchten rood en rijp zijn (eentje begint voorzichtig te kleuren, zie foto 1) zijn ze lange tijd hard, grijs en zilverachtig (foto 2) met aan hun uiteinde vaak nog het restant van het bloempje waarin ze tot leven werden gewekt.
