Wintertijd

Het gevoel was er al weken: wintertijd. Dat grauwe, het vocht, de druppels aan al wat druppels dragen kan, die kleurloze zon, nevels die terug zijn van weggeweest. Het is een gevoel dat uit de aarde opwelt en in alles doordringt, ook binnen waar de verwarming er niet in slaagt om het buiten te houden. En dan, uiteindelijk, gaat de klok een uur achteruit. De pompoenen kondigden het moment al aan, de formele bevestiging van wat al overduidelijk was. Want de bladblazers lieten het al luidkeels weten, de veegauto's die de bladval proberen bij te houden, het blad te ruimen voor het begint te verteren en zomp wordt. Maar goed, Halloween is tenminste voorbij: de verweesde pompoenen kunnen de gft-bak in, dan wel naar zolder aangezien ze steeds vaker van plastic zijn. En ook de dikke bundels spinrag kunnen van de struiken worden getrokken.
Nog zeven weken, dan gaan de dagen weer lengen.
En dan begint het gevecht tegen de teleurstelling dat je daar nog weinig van merkt.
Het ligt aan mij, ik weet het, niet iedereen wordt zo zwartgallig van het gebrek aan licht. En ja, dank voor de tip, er is natuurlijk ook in deze tijd wel iets om van te genieten. De bloei van de klimop bijvoorbeeld, en de matzwarte bessen die daar het resultaat van zijn, de rode bessen aan Taxus en Hulst die de weg naar Kerst wijzen, de Vlaamse gaaien die hun voorraden bij elkaar scharrelen, de eiken en de beuken die hun gekleurde kroon koesteren en de eenden die onverstoorbaar winterwaarts drijven.