Op 4 juli, 'Independance Day', begon het. Die eerste niet-werkdag riep een compromisloos streven naar volledige vrijheid op: weg met de vaste en terugkerende verplichtingen, weg met alle aansprakelijkheden, weg met de continuë bereikbaarheid, de eisen en verwachtingen. Niemand anders dan ikzelf zou bepalen wat te doen, hoe en wanneer. 'Mijn' dingen kunnen doen, op mijn tijd. Kúnnen doen, want zelfs díe dingen moesten geen verplichting zijn. Een reactie, meende ik, het markeren van een nieuwe fase tot een nieuw evenwicht is bereikt.
Er is al wel wat veranderd, maar dat nieuwe evenwicht is nog niet bereikt. Een 'gewone' vakantie, tegelijk met iedereen, zorgde er - met de vele korte en langere ontmoetingen rond en tijdens die vakantie - voor dat er nog maar weinig ruimte was voor het serieuze 'anders' voelen, laat staan het vormgeven van de nieuwe vrijheid. Aan geen van de voornemens op mijn lijstje kwam ik toe. Of toch wel: aan de start van mijn website, met vooral heel veel dank aan neef Matthijs. En deze website blijft hoog op het lijstje staan, want waar ik ook ben en wat ik ook doe: hij moet groeien en steeds actueel zijn. Minimaal elke week, als het lukt vaker, moet er een nieuwe blog en/of uitgelicht gedicht in beeld verschijnen. En beetje bij beetje groeit de inhoud achter de tabs.
Was het de eerste tijd dus een nogal theoretisch gegeven, vrij zijn, eind augustus drong het zich plotseling nadrukkelijk op. Ik het kader van de goede voornemens was ik op maandag al voor achten begonnen met hardlopen. Dat hoeft nu niet meer tot het weekend beperkt te blijven en meteen was niet alleen dát, maar álles anders. In de straat reed de laatste auto richting werk en om de hoek kwam mij een al wat oudere collega-pensionado in hardloopkleding tegemoet, reeds klaar met zijn ronde. Deze collega-schrijver leek niet ongelukkig eindelijk een lotgenoot te kunnen begroeten. Het plein bij de basisschool was nog leeg, maar verderop reden mij kwetterende groepjes middelbare scholieren achterop. De plantsoenwerkers waren aan het werk, net als de vuilnisophalers, een keur aan bouwvakkers en klusjesmannen. Het verkeer op de Warmonderweg was van spitsdrukte en over het fietspad begaven jonge moeders zich met kinderzitjes op weg naar de crêche. In de Leidse Hout was het nog rustig, geen honden en geen baasjes. Weer bijna terug bij huis speelden op het schoolplein de eerste kinderen, onder het toeziend oog van ouders die zo te zien meteen door moesten naar hun werk.
Ik niet, ik was vrij.
- « Vorige weblog Het zijn bessige tijden (24 augustus 2011)
- Volgende weblog » Schorpioen van sterren (5 september 2011)