Nou ja, vreemd... Het is heus wel een echt Nederlandse vogel, deze aalscholver. Heel erg zelfs. Maar hier, in dit weinig indrukwekkende parkje in Oegstgeest? Toegegeven, de grote populier met zijn vracht rode katjes is indrukwekkend, maar dat is het wel zo ongeveer wat groot en robuust betreft. Het is er dan ook maar eentje, soms een paar. In 'natuurlijke' omstandigheden leven ze in grote groepen bij rijke viswateren zoals het IJsselmeer. Maar deze is voor zichzelf begonnen, een gevalletje van 'ik vertrek' in aalscholverland, al slaapt hij misschien nog wel ergens in een grote kolonie. Soms zit hij met wat vrienden in een parkje verderop, niet minder tuttig. De wieken van de molen daar vormen hun favoriete hangplek, ook om na een kloeke duik - ze jagen op vis zoals pelikanen dat doen, snoekduikend in het water - hun uitgespreide vleugels te laten drogen (foto 3). Want dat is nodig. In tegenstelling tot andere watervogels rollen de waterdruppels namelijk niet vanzelf van hun veren, omdat die minder vettig zijn. Daardoor kunnen ze diep duiken en onder water blijven. Elk voordeel heeft echter zijn nadeel: als ze zwemmen zinken ze bijna (foto 2). Tja, niet alleen de plek waar hij zich ophoudt, is vreemd aan deze vogel.
Maar mooi is hij ook: de glimmend zwarte veren, de geprononceerde staart en vooral de kop met die grote haaksnavel.
