Morgenster

Venus, helder stralend trotseert zij het aangloeiende licht van de opkomende zon, de onbetwiste Morgenster die op andere momenten echter net zo makkelijk de Avondster is en in die hoedanigheid als eerste door het dovende licht van de ondergaande zon breekt om de nacht aan te kondigen. De plant die Morgenster heet zal dat nooit doen: die laat zijn gele sterren uitsluitend in de morgen stralen. Rond het middaguur, vaste prik, sluiten de bloemen. Nou ja: door de zomertijd een uurtje later. Om pas de volgende morgen in alle vroegte weer open te gaan en zo de nieuwe dag te verwelkomen.
In mei begint het, dan gaan gaan de eerste bloemen open die niet alleen als sterren stralen, maar er ook als sterren uitzien (foto 1). Ze zijn er 's morgens vroeg bij, gaan ook vroeg weer dicht. De volgende morgen stralen ze weer als nieuw en dan zijn het er ook meer geworden, want ze staan graag in groepen. Tot de dag komt dat de oudste bloemen 's morgens niet meer open gaan. In het gesloten omwindsel (foto 2) rijpen dan de zaden en de zaadpluizen. Pa als het tijd is, vouwt het omwindsel zich weer open en verschijnt de indrukwekkende pluizenbol (foto 3), minstens twee keer zo groot als die van een Paardenbloem. Vanaf dat moment zijn er steeds meer pluizenbollen en steeds minder bloemen te zien; begin juli zullen de laatste definitef sluiten.

De Morgenster - voluit Gele morgenster (Tragopogon pratensis) - behoort tot de Composietenfamilie, heeft smalle, grasachtige blaadjes en kan bijna een meter hoog worden. De bloemen vertonen een opmerkelijke variatie en er is discussie over de vraag of dat komt door de omstandigheden óf dat er sprake is van verschillende (onder)soorten. De exemplaren van de foto worden wel 'Kleine morgenster' genoemd: ze zijn minder hoog en de puntige omwindselblaadjes van de bloemhoofdjes zijn bijna twee keer zo lang als de gele bloempjes zelf (normaal even lang), zodat deze variant als het ware een extra stralenkrans heeft. De Kleine morgenster hoort thuis in en rond de duinen en inderdaad, deze stonden aan de rand van een bouwplaats bij de sportschool. Zand, niet ver van de duinen.

Hij is niet zeldzaam, de Gele morgenster, maar soms moeilijk te herkennen tussen al die andere gele composieten. 's Middags lukt dat het best: als hij slaapt, terwijl de rest gewoon staat door te bloeien: de Morgenster ten voeten uit. Ook de Britten hebben hem een treffende naam gegeven: Jack-go-to-bed-at-noon.