Lora!

De Bonaireaanse papegaai, de Lora of Geelvleugelamazone, is ook echt de Bonaireaanse papegaai. Hij komt namelijk nergens anders voor. Groen met een toef geel op de kop, rode vlekken op voor- en zijkanten van de vleugels. Een forse vogel met afgeronde vleugels en korte staart. Vanuit hun nachtverblijf in het noorden trekken ze bij zonsopgang in groepjes over het eiland. En bij zonsondergang keren ze terug, waarbij ze nog wel eens een tussenstop willen maken in één van de bomen hier: een aangroeiende groep, lawaaiig als een schoolklas in het speelkwartier.
De krassende keelgeluiden - onmogelijk in een adequate lettercombinatie weer te geven, maar er zit in ieder geval een rrr in - maken ze ook vliegend, zodat ze nooit ongemerkt voorbijgaan. Ook weer niet zó opvallend als de ordinair krijsende parkieten, dat moet gezegd. Min of meer gedistingeerd. Als ze echter een boom met rijp fruit hebben ontdekt en ze zich voor de aanval verzamelen, blijft er van dat gedistingeerde weinig over.

Ze zijn beschermd, natuurlijk. Het is immers een hele verantwoordelijkheid, zo'n eigen papegaai. Helaas is dat ook nodig. Immers, als de mangoboom die je met zorg liet opgroeien wordt geplunderd, is bescherming niet het eerste waar je aan denkt. Maar de grootste bedreiging schuilt in het vangen en verkopen van jonge lora's aan 'vogelliefhebbers' over de hele wereld. Of schuilde. Want de contrôle wordt beter, evenals de bewustwording bij de Bonaireaanse bevolking van wat er op het spel staat. Nog maar kort geleden waren de aantallen alarmerend laag geworden, maar die tijden lijken voorbij.

Het gaat goed dus met de lora en iedereen zal hem wel eens zien. Als je zoals ik op hun route woont, zie je ze elke dag. Geen grote bijzonderheid meer, maar wél een groot genoegen. Elke dag. 

Tags: