Late bessen

De meeste bessen hingen in de zomer al te lonken en de meeste hebben de zomer ook niet overleefd, de sappigste, met inbegrip van samengestelde varianten als frambozen en bramen. In het najaar en zeker als het eind november is geworden, hangt alleen de stevigste kost nog aan de - vaak al kale - takken. Dus toch opvallend genoeg. Dat geldt zeker voor de hardlila besjes van de Callicarpa die geen Nederlandese vogel lijkt te blieven, net als die van de evenmin erg inheemse Cotoneasters. Maar vreemd genoeg hangen er ook nog restanten lijsterbessen, kennelijk toch minder gewild dan hun naam doet vermoeden. Of het waren er gewoon teveel. De dieprode bessen van de meidoorn blijven bijna allemaal hangen tot er niets anders meer is en de lippenstiftrode bessen van de hulst zijn er pas 'net' en houden het hopelijk uit tot de kerst om daarmee een bijdrage te leveren aan de feestvreugde die zich sinds mensenheugenis rond die tijd manisfesteert. Of ook die vreemde en niet ongevaarlijke bessen van de Taxus het zo lang zullen uithouden is de vraag, misschien zullen we het met de naalden moeten doen, even donkergroen en feestelijk glimmend als de bladeren van de hulst.
Zeker is dat de sierappeltjes in de tuin van de buren de feestdagen niet zullen halen. Tot eind oktober keek geen vogel er naar om, maar toen begonnen de Vlaamse gaaien en halsbandparkieten ze te ontdekken. Nu zijn er nog maar een paar over. Of misschien al niet meer, als ik straks naar buiten kijk.