Als de bomen nog kaal zijn, het weinige gras eronder nog laag en het groeigeweld van het fluitenkruid nog sluimert in klaarstaande pollen, dan is er licht en ruimte voor de lage bloeiers. Dan floreren speenkruid, bosanemoon en het maartse viooltje, de hondsdraf en de maagdenpalm; alleen al om die namen zou iedereen er bij stil moeten staan. Zelfs de kwetsbare voorjaarhelmbloem durft zich dan te ontvouwen en zijn bloemtrossen te tonen aan wie de moeite neemt om te kijken. Dat zachte loof, die zacht lila bloemen.
Voorjaarshelmbloem, onder die naam leerde ik hem ooit kennen. Niks mis mee, die naam, al moet je voor dat 'helm' wel wat fantasie en kennis van de klassieken hebben. Nu echter gaat deze helmbloem, die zich vooral thuis voelt op het zand in en achter duinen, door het leven als vingerhelmbloem. Aan de gele en de rankende helmbloem is gelukkig niets veranderd, ook niet dat zij in mei respectievelijk juni zullen gaan bloeien. Dat hebben we nog te goed.
