dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Bij Pesse horen - naast de heide en de bossen - gras, koeien, maïs, fabrieksaardappelen en sinds kort ook kleurige lelies en tulpen. Ouderwetse graanakkers verwacht je niet meer. En dan stuit je dus onverwachts op deze rijpe rogge, zachtjes wuivend zover het oog reikt.
Half augustus, de tijd van het jaar dat de heide bloeit en dus een goed moment om een nieuw heide-schilderij op te zetten: Dwingelderveld 4. Maar vooral om eerst maar eens - het kan immers even duren voor dat klaar is - de nummers 1, 2 en 3 gezamenlijk in het zomerzonnetje te zetten. Lichtval, tijd van de dag en perspectief doen hun betoverende kleurwerk. En ja, ik heb me enige dichterlijke vrijheid gepermitteerd. Wat niet wegneemt dat ze weinig onderdoen voor de bollenvelden in het voorjaar.
Een opvallende verschijning in één van de vennen in Pesse, deze blauwbloeiende waterplant waarvan er elk jaar meer lijken te komen, terwijl hij in de andere twee vennen ontbreekt. Het is de waterhyacint, ook wel snoekkruid genoemd. Officieel: Pontederia cordata. Niet inheems, verre van dat zelfs: de plant groeit van nature in Noord- en Zuid-Amerika, waar het enorme moerasachtige velden kan vormen. Vanwege zijn aantrekkelijk vorm en kleur is hij hier als vijverplant geïmporteerd en vervolgens op bescheiden schaal verwilderd, voor het eerst in 1977.
Nee, geen plaatjes met zwembroeken of picknickkleden, maar van stukjes natuur die in Nederland zeldzaam zijn en waar je op vakantie in Frankrijk gewoon tegenaan loopt. De blauwzwarte houtbij kwam eerder al voorbij, veel opdringeriger dan de stilletjes op een blad uitrustende beekjuffer (foto 1). Beken genoeg en in de Morvan helemaal.