dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Deze mediterrane Acanthus heeft de zomer in zijn hoofd. Want dat is de tijd dat hij zijn stoere bloempilaren toont, precies wat dit exemplaar in mijn voortuin deze zomer ook deed. En dan nu, in januari, gewoon weer een bloeistengel tevoorschijn toveren alsof de klimaatverandering al honderd jaar verder is.
Het IJmeer, kuifeenden, zwanen, ijskoude wind, kale bomen, soms nog vol oude vruchten zoals de essen. Allemaal zoals het hoort in deze tijd van het jaar. Nou ja, behalve dan die wilg aan de voet van de dijk. Natuurlijk hoort hij daar wel te staan, maar dan toch niet met al die - eh - dingetjes aan zijn takken. Aan het uiteinde van zijn takken, bij nadere beschouwing. Het blijken kleine rozetjes te zijn van mini-wilgenblaadjes die in tegenstelling tot de gewone bladeren zijn blijven zitten, verdord en wel. Hier zijn galmuggen aan het werk geweest.
Op een vroege ochtend, het begon net een klein beetje licht te worden, zag ik ze voor het eerst. Ze groepten bij elkaar in een uithoek van de grote vrijver in het parkje waar ik mijn ochtendloopje doe: veel meer eenden dan anders. Andere eenden dan anders. Toch? Helemaal zeker was ik niet, in dat schemerlicht, maar iets in mijn hoofd zei: krakeenden. De volgende morgen zaten ze er weer: krakeenden dus, want dat had ik inmiddels opgezocht, en alle daaropvolgende ochtenden zaten ze er nog steeds.
Dit is de tijd van het jaar dat ik graag naar eiken kijk, dat wil zeggen: nog liever dan anders en met nog meer bewondering ook. Want ik kijk nu eenmaal graag naar eiken en altijd bewonderend. Zo stoer, zo hoog, zo breed en zo dik, zo oud en grimpeld, zo gekronkeld en nu met zoveel blad nog. De takken geven maar weinig mee met de aantrekkende herfstwind en de meeste bladeren zijn niet van zins om al te vallen.