dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Een vliegenzwam is toch al de paddenstoel die eigenlijk te mooi is om waar te zijn en soms zie je er een - zoals deze jonge - die zo gaaf is dat je echt denkt: zou hij wel echt zijn? Ja, hij was echt, net als de vele anderen in alle stadia van ontwikkeling waarop Drenthe mij trakteerde.
Bij het zien van deze klitten moet ik, zoals altijd, denken aan de start van het nieuwe schooljaar. Niet de hele plant staat in mijn herinnering gegrift, vooral de door omwindselblaadjes met lange stekels en weerhaken ingepakte bloemhoofdjes die de plant zijn naam hebben bezorgd. En evenmin komt elk nieuw schooljaar bij me op, alleen die van mijn lagere school, waar die klitten een vast welkomstritueel vormden. Natuurlijk, je kon ze van een afstandje naar iemand gooien en bleven dan heus ook wel plakken, maar bepaald onopvallend was dat niet.
Een geur uit duizenden, een kleur uit duizenden en met miljoenen staan ze zij aan zij op de stoomhete velden voorbij Lyon, zich strekkend tussen heuvels, cipressen en natuurstenen dorpen. Maar helaas, deze beroemde lavendelvelden, de belichaming van het ware vakantiegevoel, zijn dit jaar te ver. Gelukkig groeit er steeds meer lavendel in parken, tuinen en artistiek verantwoorde bloembakken, zodat we niet alles hoeven te missen.
Waar ik vandaan kom, heette elke sloot of gracht 'de plomp'. Even opgezocht. Dat blijkt een oud-Nederlands woord voor stil water te zijn, waarschijnlijk ooit gevormd vanwege het geluid dat een steen of ander voorwerp naar keuze maakt als dat erin valt. Probeer het weer eens, als het lang geleden is. En daar is één van onze meest vertrouwde en indrukwekkende waterplanten naar genoemd: de Gele plomp. Dat geel slaat antuurlijk op de bloemen die niet alleen qua kleur wel wat weg hebben van uit de hand gelopen boterbloemen, maar daar toch geen familie van zijn.