dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Ik kijk er elk jaar naar uit, het bloeien van de dotterbloemen. Want hoe grijs het weer ook is, bloeiende dotterbloemen brengen hun eigen zon mee en delen daar ruimhartig van uit naar voorbijgangers: de nogal onverschillige eenden en de - soms ook nogal onverschillige - mensen.
Het is voor schilderijen goed om ook eens aan een andere muur te hangen, niet in de laatste plaats voor mijn eigen schilderijen op Bonaire die een steeds groter deel van mijn eigen muren bedekken. Het past nog net. Of eigenlijk net niet, een paar moeten op de grond staan. Dus was ik blij met de uitnodiging van Patrice Rannou om een flink deel ervan - zoveel als zou passen - op te hangen in zijn Bistro de Paris. Er bleek plek voor alle 21 schilderijen die ik op een warme zondag - dan is het restaurant dicht - meenam.
Je zou denken dat van alles wat groeit op en rond de Dwingelose hei, de hulst het minst heeft te duchten van hongerige tanden en tongen, van de heideschapen dus die er in grote aantallen rondlopen en - vooral aan het eind van de winter - op zoek zijn naar iets eetbaars. Wat dan ook. Maar harde, scherp gestekelde hulstbladeren? Toch zien deze donkergroene kussens (foto 1) er uit of ze in vorm worden gehouden door nijvere tuinmannen. Eh, tuinschapen dus. En bij nadere bestudering is dat ook duidelijk te zien.
Er is meer te zien dan in één weblog past. Veel meer. De paarse orchidee bijvoorbeeld (foto 1), die ook zonder dat hij bloeit de moeite van het bekijken waard is. De geribbelde 'komkommers' waaruit de bloemstengel groeit zijn in elk geval prominent aanwezig en het is indrukwekkend hoe hij in dikke kluiten op de boomtakken balanceert. De boombaard (Tillandsia), een kleine Bromelia-achtige, zit meer verspreid, maar ook op veel meer bomen. Bomen genoeg.