dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Ik herinner mij de krokussen in de tuin van mijn ouders nog, met zorg geplant, in kleine bosjes. Ze hadden stevige bloemen die glansden in de zon - diep paars of dooiergeel - en stonden honkvast in het perk of het gras.
Terwijl onze eigen, wilde kardinaalsmuts hier een tamelijk onzichtbaar leven leidt - behalve in de herfst, als zijn blaadjes vallen en de roze kardinaalsmutsen zichtbaar worden - is zijn verwant uit Oost-Azië in parken en tuinen aan een opvallende opmars bezig. Dat opvallen is niet alleen het gevolg van zijn toenemende aanwezigheid, maar komt ook door de glimmende bladeren die in de winter blijven zitten en bovendien meerkleurig zijn (foto 1). Het is een mutatie die kwekers hebben opgepikt.
De vuurwerkresten lagen nog op straat, het was een prille dag in januari. Bij de ingang van het park werd ik begroet met het wuiven van bloeiende katjes. Elzenkatjes. Wat? Ja. Want de boom was te groot en de katjes te grauw voor een hazelaar. Maar ja, een els die begin januari al bloeit? En niet zo'n beetje ook? Eind januari dat kan, maar niet al bij de jaarwisseling, die gekkigheid is voorbehouden aan de hazelaar. Zeker, de klimaatverandering doet grenzen verschuiven, maar ook dan zijn er grenzen. Was het een genetische uitschieter misschien, een buitenbeentje?
Hij heeft een makkelijk leventje, de sierappel, geen andere taak of verantwoordelijkheid immers dan mooi zijn en bekoren. Voor sierappels geen noeste arbeid zoals het voortbrengen van gezonde vruchten en het dragen van die last terwijl ze groter worden en rijpen: dat is voor de harde werkers die niet op de voorgrond treden. Toch is het leven van de sierappel niet zo gemakkelijk en zorgeloos als het lijkt. Want in 'voor de sier' klinkt ook een oordeel door: 'slechts voor de sier'.