dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Hij doet het altijd in deze tijd van het jaar, de klimop: hij bloeit. Net als je het niet meer verwacht, eigenlijk helemaal niets meer verwacht op bloeigebied, vouwen de kleine ronde knopjes zich open.
Het klinkt wel mooi, herboren worden, maar dat kan niet zonder te sterven, op zijn minste een beetje. Alles heeft zijn prijs. Bij mensen gebeurt zoiets niet, hooguit menen sommigen spiritueel herboren te zijn. Voor het overige worden we gelijkmatig volwassen en vervolgens ouder en ouder tot we sterven. Hoe anders is dat bij de vele bomen die elk jaar hun oude bladeren laten vallen en zo een beetje sterven om in het voorjaar frisgroen herboren te worden. En wat te denken van bijvoorbeeld kreeften en slangen die eens in de zoveel tijd stralend nieuw en kwetsbaar uit hun oude huid kruipen?
De liaanachtige stengels en de bladeren zijn al afgestorven, maar de rode bessen hangen nog als nieuw te glimmen. Het zijn restanten van de heggenrank. Maar niet het belangrijkste restant, want dat zit onder de grond: een enorme wortelknol die volgend jaar weer een volledig nieuwe klimplant tevoorschijn zal toveren. Met draaiende stengels en kurkentrekker-achtige hechtranken zal die dan in hekken en heggen klimmen, of, waar dat kan, vele meters hoog in struiken en lage bomen.
In augustus is het altijd bramentijd, maar dit jaar levert de uitzonderlijke zomer een uitzonderlijke oogst op. Ook bij de gewone wilde braam, die - net als de rolklaver - allesbehalve gewoon is. En 'de' wilde braam bestaat eigenlijk niet, want er zijn honderden soorten. Maar de meest voorkomende in Nederland is Rubus fruticosus, dus laten we die de eer maar gunnen. Andere min of meer bekende wilde bramen zijn de dauwbraam met vruchten die niet glimmen maar beslagen lijken en de peterseliebraam met sterk ingesneden bladeren.