dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Van veel bloemen zijn kleurafwijkingen bekend. Maar het blijft bijzonder. En het is nog eens extra bijzonder als ze daarmee tegen hun naam ingaan. Zoals de witte rode klaver die ik vorig jaar bij Pesse vond. En zoals deze witte gele lis, ergens in het Groene hart.
Het is 'maar' een schilderij, olieverf op paneel. Niettemin zijn de vele bloemen haarscherp, evenals de overdaad aan zittende, kruipende en vliegende beestjes; je kunt het zoemen bijna horen, de bloemen ruiken. Het is een vrij groot schilderij, daarom zijn detailfoto's nodig om er een goede indruk van te krijgen. Tenzij je naar het Centraal Museum in Utrecht gaat natuurlijk, waar dit werk van Roelant Savery (Kortrijk 1578 - Utrecht 1639) in het echt is te bewonderen. In een zaal met alleen maar schilderijen van deze Savery.
Dunne stengels, weinig bladeren en dan ... een enorme bloem. Een Clematis, in de achtertuin tegen de schutting. Allesbehalve wild, dat zie je zo: aan deze bloem is hard gewerkt. Maar dan heb je ook wat. In Nederland is overigens ook nog steeds een wilde Clematis te vinden, sterker nog: er is spontaan eentje in de voortuin opgekomen. Waarschijnlijk uitgezaaid van het oude exemplaar dat verderop in een Japanse kers woont.
In Museum Voorlinden is het, een grote zaal, strak en wit. Ingegoten vissen van Damien Hirst eisen de aandacht. En een stuk asfaltweg van Zhanna Kadyrova. In een hoekje ontwaar ik een paardenbloem die schijnbaar onder de plint door is komen groeien, tot nog toe aan de aandacht van de suppoosten ontsnapt. Maar het is Weed, een fijnzinnig kunstwerk van Tony Matelli. Beschilderd brons. Ik ben geneigd eraan te voelen om me ervan te overtuigen dat het toch niet gewoon een paardenbloem is. Wat natuurlijk niet mag. Of zal ik, als er niemand kijkt....