dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Familie van de koekoeksbloemen, maar met - de naam zegt het al - een bolrond opgeblazen kelk die lichtpaars dooraderd is. De Silene vulgaris is vrij algemeen, zoals de toevoeging vulgaris al aangeeft, maar daarom niet minder gracieus.
Waar ik vandaan kom, heette elke sloot of gracht 'de plomp'. Even opgezocht. Dat blijkt een oud-Nederlands woord voor stil water te zijn, waarschijnlijk ooit gevormd vanwege het geluid dat een steen of ander voorwerp naar keuze maakt als dat erin valt. Probeer het weer eens, als het lang geleden is. En daar is één van onze meest vertrouwde en indrukwekkende waterplanten naar genoemd: de Gele plomp. Dat geel slaat antuurlijk op de bloemen die niet alleen qua kleur wel wat weg hebben van uit de hand gelopen boterbloemen, maar daar toch geen familie van zijn.
Veel mensen kunnen niet wachten tot de bloemknoppen opengaan. Dat is begrijpelijk, maar ook jammer. Want die knoppen zijn zeker zo mooi als de bloemen die ze in zich dragen en zodra die bloemen tevoorschijn komen, scheurt de kwetsbare schoonheid van de knoppen onvermijdelijk aan stukken. Tot die tijd is elke bloemknop een belofte, een belofte die mooier is dan wat er uit tevoorschijn komt. Omdat een belofte nog alles kan zijn. Tot die tijd houden ze hun kopjes in (foto 1), steken ze hun kopjes alvast fier omhoog (foto 2) of laten ze nog even ontspannen hangen (foto 3).
De buren hebben bamboe in hun tuin. En zij hebben het op hun beurt van de buren daar schuin achter, die het opdringerige gewas zelf inmiddels met wortel en tak - vooral wortel - hebben verwijderd. Ongevraagd kruipt hij onder de schutting door en telkens steken er nieuwe puntneuzen uit de grond die uitgestoken moeten worden. Alsof die bamboe wordt aangetrokken door de lavendel en de rozen die er rechtens groeien en bloeien.